Dziedziczne wypadanie włosów (łysienie androgenowe) jest zdecydowanie najczęstszą formą utraty włosów i dotyczy głównie mężczyzn: u osób dotkniętych tą chorobą cebulki włosów wykazują genetycznie uwarunkowaną nadwrażliwość na męskie hormony płciowe (androgeny), w tym przede wszystkim na dihydrosteron (DHT). Jest to skuteczniejsza wersja testosteronu. U dotkniętych tym problemem mężczyzn faza wzrostu (faza anagenu) włosów staje się coraz krótsza, a mieszki włosowe coraz bardziej się kurczą. Ostatecznie wytwarzają tylko krótkie, cienkie, ledwo widoczne włoski wełniste (vellus hairs). Mogą one pozostać lub ostatecznie wypaść bez wytwarzania nowych włosów. Dziedziczne wypadanie włosów znacznie rzadziej występuje u kobiet. Sporadycznie jest spowodowana chorobą z zaburzoną produkcją estrogenów lub zwiększoną produkcją testosteronu, jak np. zespół policystycznych jajników (zespół PCO). U większości dotkniętych tym problemem kobiet poziom testosteronu jest jednak prawidłowy. W tym przypadku uważa się, że przyczyną jest zmniejszona aktywność enzymu aromatazy w połączeniu z genetycznie uwarunkowaną wrażliwością niektórych (nie wszystkich) cebulek włosowych na androgeny: enzym aromataza przekształca męskie hormony płciowe (androgeny) w żeńskie hormony płciowe (estrogeny) w mieszkach włosowych kobiet. U kobiet z dziedzicznym wypadaniem włosów aktywność tego enzymu jest obniżona. Rezultat: stężenie androgenów wzrasta przy wrażliwych mieszkach włosowych. Jednocześnie lokalnie wytwarzana jest mniejsza ilość estrogenów, które podobno mają działanie promujące wzrost włosów. Dokładne przyczyny okrężnego wypadania włosów (alopecia areata) nie są jeszcze znane. Podejrzewa się jednak, że pewne czynniki przyczyniają się do rozwoju tej formy łysienia. Najczęściej za odpowiedzialną uznaje się reakcję autoimmunologiczną: z powodu zaburzenia układ odpornościowy atakuje cebulki włosów, przez co włosy w końcu wypadają. Za tym przypuszczeniem przemawia fakt, że osoby z okrężną utratą włosów czasami cierpią również na choroby autoimmunologiczne, takie jak łuszczyca. Eksperci uważają również, że predyspozycje genetyczne oraz czynniki psychologiczne mogą sprzyjać rozwojowi łysienia plackowatego.