Zaburzenia erekcji, czyli trwała niezdolność do osiągnięcia lub utrzymania erekcji prącia wystarczającej do odbycia stosunku płciowego, dotyka w różnym stopniu miliony mężczyzn. Większość przypadków ma etiologię organiczną, najczęściej jest to choroba naczyniowa, która zmniejsza przepływ krwi do prącia. Niezależnie od pierwotnej przyczyny, zaburzenia erekcji mogą mieć negatywny wpływ na poczucie własnej wartości, jakość życia i relacje interpersonalne. Wstępnym krokiem w ocenie jest szczegółowy wywiad medyczny i społeczny, w tym przegląd stosowanych leków. Rozmowa z partnerem seksualnym pacjenta może wyjaśnić nasilające się problemy. Badanie przedmiotowe koncentruje się na układzie sercowo-naczyniowym, neurologicznym i moczowo-płciowym. Badania laboratoryjne są przydatne w celu wykrycia wspólnych czynników etiologicznych oraz, gdy jest to wskazane, w celu identyfikacji zespołów hipogonadalnych. Właściwa ocena zaburzeń erekcji prowadzi do trafnej porady, postępowania i skierowania pacjentów z zaburzeniami erekcji. Zaburzenia erekcji definiuje się jako uporczywą niezdolność do osiągnięcia lub utrzymania erekcji prącia wystarczającej do odbycia stosunku płciowego. W 1992 roku National Institutes of Health Consensus Development Conference zaleca stosowanie terminu "zaburzenia erekcji" zamiast "impotencji", ponieważ dokładniej określa problem i ma mniej lekceważących konotacji. Szacuje się, że 10 do 20 milionów amerykańskich mężczyzn ma pewien stopień zaburzeń erekcji. Zwiększone zrozumienie męskiego procesu erekcji i rozwój kilku środków poprawiających funkcje erekcji wywołały duże zainteresowanie społeczne wśród mężczyzn i ich partnerów seksualnych. Postępy te rozszerzają możliwości leczenia dostępne dla lekarzy podstawowej opieki zdrowotnej w zakresie zarządzania zaburzeniami erekcji. W artykule opisano anatomię i fizjologię erekcji, klasyfikację zaburzeń erekcji oraz ocenę pacjentów z zaburzeniami erekcji w warunkach podstawowej opieki zdrowotnej. Penis składa się z dwóch równoległych cylindrów tkanki erekcyjnej, corpora cavernosa, oraz mniejszego, pojedynczego cylindra umieszczonego brzusznie, corpus spongiosum, który otacza cewkę moczową i dystalnie tworzy żołądź penisa. Ciała jamiste składają się z siatki połączonych ze sobą przestrzeni jamistych wyścielonych przez śródbłonek naczyniowy. Mają one wspólną niekompletną przegrodę, która umożliwia im funkcjonowanie jako jedna całość. Przepływ krwi zapewniają przede wszystkim gałęzie jamiste tętnicy puddałowej wewnętrznej. Każda gałąź dzieli się na liczne gałęzie końcowe, które otwierają się bezpośrednio do przestrzeni jamistych. Drenaż żylny ciał wzniesionych odbywa się przez żyły tylne, które łączą się w duże żyły emisyjne, przebijające tunikę białą przed odprowadzeniem do żyły grzbietowej głębokiej.