Zaburzenia erekcji (ED) oznaczają, że w ponad 70 procentach przypadków mężczyzna nie może uzyskać lub utrzymać erekcji, aby wykonać akt seksualny. Penis przedwcześnie wiotczeje lub nie staje się wystarczająco twardy. Problemy te utrzymują się przez co najmniej sześć miesięcy. Zaburzenia erekcji są schorzeniem związanym z wiekiem. W grupie wiekowej 60-69 lat niemieckich mężczyzn 34 procent ma zaburzenia erekcji. W grupie wiekowej od 70 do 79 lat odsetek ten wynosi 53 procent. W 40 procentach przypadków zaburzenia erekcji wynikają z przyczyny psychogennej. Tutaj terapia seksualna jest dostępna jako opcja. Istnieją różne czynniki ryzyka, które mogą sprzyjać zaburzeniom potencji. Należą do nich: cukrzyca, palenie tytoniu, nadmierne spożycie alkoholu, choroba wieńcowa (CAD) oraz wysokie ciśnienie tętnicze (nadciśnienie tętnicze). Ponadto za wystąpienie zaburzeń erekcji mogą odpowiadać różne choroby. Należą do nich np. niedobór męskiego hormonu płciowego (testosteronu), choroby ośrodkowego układu nerwowego czy choroby psychiczne (np. depresja). Leki mogą również wywołać zaburzenia erekcji. Należą do nich leki na wysokie ciśnienie krwi i antydepresanty. Wreszcie, związane z wiekiem łagodne powiększenie prostaty (BPH) jest również czynnikiem ryzyka rozwoju zaburzeń erekcji. Pierwszym krokiem w diagnostyce jest zebranie kompleksowego wywiadu medycznego. Jest to pierwszy i najważniejszy kontakt lekarza z pacjentem. W większości przypadków wywiad przeprowadzany jest w gabinecie lekarza rodzinnego, który może skierować pacjenta do urologa. W trakcie anamnezy lekarz wspólnie z pacjentem przeprowadza wywiad medyczny, aby zebrać wszystkie istotne informacje i móc zawęzić możliwe przyczyny. Następnie przeprowadzane jest dokładne badanie fizykalne.