Termin "menopauza" odnosi się do ostatniej miesiączki w życiu kobiety bez usunięcia macicy (i bez przyjmowania hormonów). Faza życia przed i krótko po nazywana jest "perimenopauzą". Dopiero po 12 miesiącach od ostatniego krwawienia można przyjąć, że było to rzeczywiście ostatnie krwawienie, dlatego menopauzę często można określić dopiero z perspektywy czasu. Po tych 12 miesiącach, czyli po 1 roku od ostatniego krwawienia, rozpoczyna się postmenopauza. Słowo "menopauza" używane jest różnie, zarówno - porównywalnie do "pokwitania" na czas, kiedy "zmienia się" funkcja jajników, jak i często na czas postmenopauzy. Podobnie jest z "klimakterium" czy "menopauzą". Kobiety doświadczają menopauzy średnio między 51-52 rokiem życia, ale około 1% kobiet jest nią zaskoczona, gdy ma mniej niż 40 lat, a jedna na tysiąc nawet poniżej 30 lat. Palenie tytoniu i cukrzyca (diabetes), a także inne choroby przewlekłe, mogą spowodować, że menopauza wystąpi około 2 lata wcześniej; istnieją również podobieństwa między wiekiem menopauzy u matek i córek. Estrogeny, zwłaszcza estradiol, są produkowane w pęcherzykach jajnikowych u dojrzałych płciowo kobiet. Poziom estradiolu we krwi u młodych kobiet waha się od około 20 pg/ml w czasie miesiączki do nawet 400 pg/ml w okolicach owulacji. Po zużyciu pęcherzyków w jajniku ustaje produkcja estrogenów z jajnika. Jednak w jajniku nadal produkowane są niewielkie ilości męskich hormonów, które wytwarzają również kobiety. Osiem na dziesięć kobiet doświadcza objawów w okresie menopauzy, głównie uderzeń gorąca i potów. Około jedna trzecia ma ciężkie objawy, które poważnie ograniczają ich jakość życia i zdolność do funkcjonowania w pracy i w życiu codziennym. Do tych objawów należą również zaburzenia snu, bóle stawów, suchość błon śluzowych i ból podczas stosunku seksualnego. Częste są również inne dolegliwości, takie jak lęk, drażliwość i depresja, kołatanie serca lub palpitacje, suchość skóry, zmęczenie i drażliwość. Objawy te mogą rozpocząć się kilka lat przed menopauzą i trwać nawet do 13 lat.