Trądzik jest jedną z najczęściej występujących chorób skóry. Około 85 procent populacji zostało w pewnym momencie dotkniętych chorobą. Ze względu na zmiany hormonalne w okresie dojrzewania, trądzik pojawia się głównie u nastolatków od dziewiątego roku życia. Prawie każdy nastolatek odkrył na swojej twarzy charakterystyczne zaskórniki i pryszcze. Do trzeciej dekady życia schorzenie zwykle ustępuje. Jeśli trądzik występuje u dorosłych po 25 roku życia, nazywany jest trądzikiem tardy, trądzikiem późnym lub trądzikiem dorosłych. Około 60 procent młodych ludzi cierpi na niegroźny, tzw. fizjologiczny lub łagodny trądzik. Zwykle mają do czynienia tylko z kilkoma zaskórnikami i pryszczami przez krótki okres od roku do dwóch lat, które można kontrolować za pomocą środków dostępnych w aptece bez recepty. Z kolei około 40 procent ma bardziej wyrazistą formę trądziku, tzw. trądzik kliniczny. Może trwać do końca drugiej dekady życia lub nawet dłużej i wymaga leczenia przez dermatologa. Jeśli lek zostanie odstawiony zbyt wcześnie, nastąpi nawrót choroby i terapia zacznie się od nowa. Dlatego lekarz przepisze terapię podtrzymującą, gdy trądzik będzie w dużej mierze pod kontrolą. Może to trwać kilka lat lub nawet dłużej, aż do osiągnięcia naturalnej fazy regresji na przełomie drugiej i trzeciej dekady życia. Trądzik może stać się dużym obciążeniem nie tylko dla ciała, ale i dla duszy. Dotyczy to zwłaszcza form bardzo ciężkich. Papugi, krosty i guzki - zwłaszcza na twarzy - mogą bardzo przeszkadzać kosmetycznie i obniżać osobistą samoocenę. W przypadku ciężkiego trądziku zdecydowanie należy skonsultować się z dermatologiem, również ze względu na te czynniki psychospołeczne, który może również skonsultować się z kolegą z dziedziny psychosomatyki.