Kiedy termin "impotencja" jest używany wśród laików, zwykle odnosi się do zaburzeń erekcji. Medycznie poprawny termin dla takich problemów z erekcją to "zaburzenia erekcji". Ten obraz kliniczny, charakteryzujący się ograniczeniem lub utratą funkcji erekcyjnej, jest więc wyraźnie odróżniany od innych zaburzeń w sferze seksualności, takich jak ogólnie zmniejszone zainteresowanie seksualnością, które może wystąpić między innymi w wyniku depresji. Od rzeczywistych problemów z erekcją odróżnia się także takie zaburzenia jak przedwczesny wytrysk ("ejaculatio praecox"), brak orgazmu mimo erekcji ("anorgazmia") czy niemożność wytrysku ("aspermia"). Po obu stronach penisa znajdują się tkanki erekcyjne, które składają się z drobno rozgałęzionej sieci naczyń i stają się twarde, gdy wypełniają się krwią. Jednak napływ płynu do penisa jest regulowany przez mięśnie w ścianie tych żył, więc penis normalnie pozostaje wiotki u mężczyzn nie pobudzonych seksualnie. Kiedy mężczyzna staje się pobudzony seksualnie, z nerwów w penisie do krwi uwalniana jest substancja posłannicza - tlenek azotu. Ta substancja posłańcza z kolei prowadzi do powstania w naczyniach penisa tzw. drugiej substancji posłańczej cGMP, która powoduje rozluźnienie mięśni naczyniowych, a tym samym napływ krwi do penisa. Jeśli te mechanizmy zawiodą, efektem mogą być zaburzenia erekcji. Najczęstszymi przyczynami impotencji są choroby, które dotyczą całego układu naczyniowego, takie jak cukrzyca, nadciśnienie tętnicze czy miażdżyca. Uszkodzenie nerwów w ramach tzw. polineuropatii lub po operacjach - zwłaszcza po radykalnym usunięciu prostaty w przypadku raka - również może prowadzić do zaburzeń erekcji. Rzadką przyczyną zaburzeń erekcji jest nadmierna jazda na rowerze. Nieprawidłowe ustawienie siodełka może spowodować ściśnięcie żył penisa. Problem ten pojawia się jednak zazwyczaj dopiero po latach intensywnej jazdy na rowerze.