Ostatnie badanie opublikowane w czasopiśmie PLOS ONE miało na celu określenie związku problemów zdrowia psychicznego związanych ze wskaźnikiem masy ciała (BMI) i płcią w najstarszej populacji osób w podeszłym wieku. W ostatnim czasie wysokie globalne rozpowszechnienie otyłości stało się głównym problemem zdrowia publicznego. Zazwyczaj wskaźnik otyłości jest niższy w najstarszej grupie wiekowej (w wieku od 77 do 96 lat) w porównaniu ze starszą grupą wiekową (od 65 do 74 lat). Starsze grupy wiekowe z wyższym BMI są narażone na zwiększone ryzyko śmiertelności. Wynika to ze wspólnych chorób współistniejących, takich jak cukrzyca, choroba wieńcowa i nadciśnienie, pomiędzy starszym wiekiem a otyłością. Wraz ze wzrostem wieku ogółu społeczeństwa, konieczna jest ocena konsekwencji skrajnego przyrostu masy ciała w najstarszej grupie wiekowej. Pomoże to przygotować system opieki zdrowotnej do zapewnienia odpowiedniej opieki i oszacowania kosztów. Zazwyczaj u osób z nadwagą i otyłością występuje szereg powikłań zdrowotnych, w tym nadciśnienie tętnicze, choroba wieńcowa, cukrzyca typu 2 oraz problemy ze zdrowiem psychicznym (np. depresja i lęk). Kilka badań wskazuje, że u osób starszych otyłość i nadwaga działają jako czynniki ochronne w zakresie wyników sercowo-naczyniowych, co znane jest jako paradoks otyłości. Stwierdzono również, że efekt związku między otyłością a zdrowiem psychicznym występuje głównie w późnym okresie życia, a nie we wczesnym lub średnim wieku. Niewiele badań analizowało związek między nadwagą i otyłością a zdrowiem psychicznym u osób w najstarszym wieku. Ponieważ obecnie grupa najstarszych starych jest szybko rosnącą populacją; ważne jest, aby analizować tę grupę, aby można było zapewnić im optymalną opiekę. Dane obecnego badania uzyskano z wtórnej kontynuacji długoterminowego badania, które określało wpływ pandemii choroby koronawirusowej 2019 (COVID-19) na ogólne zdrowie psychiczne, zdrowie i stres u najstarszych starych osób. To badanie obserwacyjne rekrutowało mieszkających w społeczności seniorów z Lipska (Niemcy) podczas pierwszej fali pandemii COVID-19, tj. Od marca do lipca 2020 r. W przypadku drugiej fali kontrolnej skontaktowano się ze 170 uczestnikami między końcem 2021 a początkiem 2022 roku. Po przeanalizowaniu kryteriów kwalifikujących, 121 kandydatów zostało zrekrutowanych do obecnego badania. W badanej kohorcie było 55% kobiet i 44% mężczyzn, których średnia wieku wynosiła około 86 lat. Zgodnie z szacunkami BMI, 2,5% miało niedowagę, 47,9% miało normalną wagę, 33,9% miało nadwagę, a 15,7% było otyłych. Bardzo mały procent uczestników badania był pozytywny dla COVID-19. Nie zaobserwowano istotnych różnic pomiędzy uczestnikami płci męskiej i żeńskiej w zakresie wieku, wykształcenia i kategorii BMI, tj. niedowaga, normalna waga, nadwaga i otyłość. Jednak w obrębie podgrupy kobiet zaobserwowano istotną różnicę dotyczącą lęku. Kobiety z nadwagą były bardziej podatne na nasilony lęk niż te z prawidłowym BMI. Paradoks otyłości zaobserwowano u kobiet z BMI poniżej 25. Co ciekawe, kategoria BMI niedowaga/normalna waga vs. nadwaga/otyłość nie wpływała istotnie na ogólny stan zdrowia, niezależnie od płci i wsparcia społecznego. W obecnym badaniu wskazano, że BMI było istotnie związane z somatyzacją zarówno u mężczyzn, jak i u kobiet. Lęk i depresja nie miały związku z BMI, gdy kontrolowano czynniki socjodemograficzne i wsparcie społeczne. Wyniki obecnego badania były niespójne z poprzednimi badaniami, które ujawniły związek między otyłością a depresją u kobiet, ale nie u mężczyzn. Wynik ten może wynikać z faktu, że wcześniejsze badania dotyczyły młodszych kohort wiekowych. Dwa kluczowe ograniczenia obecnego badania to mała liczebność próby oraz podawanie własnej wagi i wzrostu. Ponadto w badaniu nie uwzględniono informacji związanych z dochodami lub chorobami współistniejącymi (np. nadciśnieniem i zaburzeniami poznawczymi). Pomimo wyżej wymienionych ograniczeń, badanie to dostarczyło wglądu w związek pomiędzy BMI a zdrowiem psychicznym w najstarszej populacji osób starszych. Chociaż w porównaniu z innymi grupami wiekowymi stwierdzono, że otyłość jest mniejsza u najstarszych osób w podeszłym wieku, to jednak ostatnio zaobserwowano jej wzrost wśród tej grupy osób. Autorzy ujawnili, że somatyzacja była jedynym wynikiem, na który wpływało BMI. W grupie najstarszych starych rozpowszechnienie depresji i lęku nie było związane z BMI. W przyszłości należy przeprowadzić więcej badań, aby zrozumieć leżące u podstaw procesy psychologiczne lub fizjologiczne, które powodują różnice między płciami w związku między BMI a zdrowiem psychicznym. Ponadto przyszłe badania powinny analizować związki przyczynowe w oparciu o projekty podłużne, co pomoże opracować odpowiednie interwencje dla tej wrażliwej grupy.