W najnowszym badaniu opublikowanym w czasopiśmie JAMA Network Open naukowcy zbadali wyzwania, przed którymi stoją dorośli w Stanach Zjednoczonych (USA) w wieku od 18 do 64 lat ze stanem po chorobie koronawirusowej 2019 (COVID-19) (PCC) w dostępie do przystępnej opieki zdrowotnej. Stan po COVID-19 lub po ostrych następstwach zakażenia ciężkim ostrym zespołem oddechowym koronawirusem 2 (SARS-CoV-2), powszechnie znany jako długa choroba koronawirusowa (długa COVID), to utrzymywanie się objawów COVID-19 długo po odzyskaniu zdrowia po ostrym zakażeniu SARS-CoV-2. Objawy te obejmują na ogół zmęczenie, utratę smaku i zapachu, złe samopoczucie po wysiłku, duszność, ból mięśniowo-szkieletowy i zaburzenia poznawcze, chociaż nasilenie i czas trwania tych objawów różnią się u poszczególnych pacjentów. Badania wykazały, że częstość występowania PCC może wynosić od 5% do ponad 20%. Trwające badania wskazują również, że ryzyko wystąpienia PCC jest większe u osób z chorobami współistniejącymi, kobiet i osób nieszczepionych. Przewlekłe zmęczenie, zapalenie mózgu i rdzenia kręgowego oraz inne objawy PCC mogą utrudniać dostęp do systemu opieki zdrowotnej i pokonywanie barier, takich jak brak dostępu do lekarzy, odmowa ubezpieczenia zdrowotnego czy brak wiedzy na temat PCC. Te wyzwania mogą nasilać objawy PCC i obniżać ogólną jakość życia. W obecnym badaniu naukowcy wykorzystali dane z ankiety monitorującej reformę zdrowotną przeprowadzonej między 17 czerwca a 5 lipca 2022 roku. Respondenci do tego badania zostali zrekrutowani w skali kraju, obejmując blisko 97% gospodarstw domowych w USA. Uczestnicy składali się z dorosłych w wieku od 18 do 64 lat, obejmujących białych, azjatów, hispanoamerykanów, czarnych i innych ras z gospodarstw domowych o wysokich i niskich dochodach. Ankieta została przeprowadzona zarówno w języku hiszpańskim, jak i angielskim. W ankiecie zapytano uczestników, czy zostali poinformowani przez lekarza, pracownika służby zdrowia lub poprzez test o COVID-19. Uczestnicy, którzy odpowiedzieli twierdząco, zostali zapytani, czy doświadczali objawów COVID-19 przez ponad cztery tygodnie po wyzdrowieniu z infekcji SARS-CoV-2. Uczestnicy zostali również poproszeni o opisanie swoich długoterminowych objawów. Na podstawie odpowiedzi populację badaną podzielono na trzy grupy: osoby obecnie doświadczające PCC, osoby, u których zdiagnozowano COVID-19, ale nie doświadczyły PCC, oraz osoby, u których nigdy nie zdiagnozowano COVID-19. Respondentów pytano również o różne wyniki dotyczące dostępu do opieki zdrowotnej, takie jak posiadanie stałego miejsca opieki zdrowotnej i brak możliwości finansowych na konsultacje z lekarzem lub specjalistą, badania medyczne, leki na receptę, kontynuację leczenia i leczenie w ostatnim roku. Inne miary obejmowały trudności z transportem do przychodni, znalezieniem lekarza i umówieniem się na wizytę. Pytano również o niezdolność do opłacenia przeszłych i obecnych niezapłaconych rachunków medycznych. Trudności w dostępie do opieki zdrowotnej analizowano w oparciu o czynniki demograficzne, takie jak wiek, płeć, poziom wykształcenia, status obywatelski oraz rasę i pochodzenie etniczne, które uzyskano z kwestionariusza dotyczącego profilu gospodarstwa domowego. W analizie skupiono się na rasie i pochodzeniu etnicznym jako głównych czynnikach różnic w dostępie do placówek opieki zdrowotnej i rozpowszechnieniu PCC. Uzyskano również dodatkowe informacje na temat obecności dzieci na utrzymaniu, stanu cywilnego oraz rozpoznania jednego lub więcej schorzeń fizycznych, w tym wysokiego poziomu cholesterolu, udaru mózgu, nadciśnienia, raka, choroby serca, astmy, przewlekłego zapalenia oskrzeli, cukrzycy, rozedmy płuc, przewlekłej obturacyjnej choroby płuc, tocznia, zapalenia stawów, fibromialgii i podagry. Wyniki wskazywały, że dorośli w wieku od 18 do 64 lat z PCC mieli większe prawdopodobieństwo napotkania trudności w dostępie i finansowaniu opieki zdrowotnej niż inni dorośli. Spośród 9 484 osób, które odpowiedziały na wszystkie aspekty badania, 3 382 zgłosiły, że zdiagnozowano u nich COVID-19, a 833 doświadczało obecnie objawów PCC. Po dostosowaniu do czynników geograficznych, zdrowotnych i demograficznych, wyniki badań wskazały, że w porównaniu z osobami, u których zdiagnozowano COVID-19, ale nie doświadczyły objawów PCC, oraz osobami, u których nigdy nie zdiagnozowano COVID-19; osoby, u których zdiagnozowano COVID-19 i które cierpiały na PCC, napotkały wyzwania w zakresie kosztów opieki zdrowotnej, znalezienia klinicystów, umówienia się na wizytę na czas i uzyskania zgody na plan opieki zdrowotnej. Brak wiedzy wśród klinicystów na temat PCC, pacjenci PCC nieświadomi istnienia wielodyscyplinarnych klinik PCC, niewystarczająca koordynacja i pilność w ustanowionych federalnych inicjatywach PCC oraz bariery związane ze zwrotem kosztów ubezpieczenia były jednymi z głównych obszarów trudności. Ogólnie rzecz biorąc, wyniki badań wskazywały, że dorośli w USA w wieku od 18 do 64 lat, którzy doświadczali objawów PCC, prawdopodobnie napotykają więcej wyzwań w dostępie do placówek opieki zdrowotnej i finansowaniu kosztów leczenia niż dorośli, którzy nie mieli PCC. Wyzwania te mogą mieć długoterminowe konsekwencje dla niepełnosprawności, jakości życia i udziału w rynku pracy.