Zmniejszony apetyt seksualny definiuje się jako uporczywy lub nawracający brak fantazji lub myśli seksualnych i/lub brak pragnienia lub chęci podjęcia aktywności seksualnej. Potrzeba terapii pojawia się naturalnie tylko w przypadku osobistego cierpienia. W ostatnich latach utrwalił się również termin HSDD (hypoactive sexual desire disorder). Jest to najczęstsze zaburzenie seksualne kobiet w konsultacjach z zakresu medycyny seksualnej i jednocześnie rozpoznanie, które ze względu na swoją wielowymiarową etiologię wymaga niekiedy znacznego wysiłku anamnestycznego. Oprócz dokładnej eksploracji somatycznej, nacisk kładziony jest na konflikty intrapersonalne, interpersonalne i pozapersonalne. W dziedzinie somatycznej zaburzeń łaknienia należy spodziewać się przy każdej chorobie przewlekłej, zwłaszcza jako działań ubocznych leków. Przykładem są SSRI (selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny). Zmiana leków, dobra kontrola bólu i pozytywne doświadczenie ciała poprzez sport lub jogę mogą być już bardzo pomocne. W badaniach diagnostycznych nie należy pomijać badania prolaktyny, gdyż hiperprolaktynemia jest możliwą przyczyną zaburzeń pożądania. W większości przypadków przyczyną są działania niepożądane leków (np. omeprazol/pantoprazol) lub tyreopatie, które można łatwo leczyć. Dalsze badania laboratoryjne zwykle nie są pomocne. W dziedzinie psychospołecznej na pierwszy plan wśród kobiet wysuwają się lęki, depresja, a przede wszystkim przeciążenie stresem. Tutaj wskazana jest terapia skoncentrowana na rozmowie i zachowaniu.