Zapach wiele o nas mówi. To, czy potrafię kogoś wyczuć, czy nie, nie jest tylko powiedzeniem. Nasze geny decydują o tym, jaki mamy zapach, a ponieważ każdy ma inne geny, każdy ma też swój zapach. Wybierając partnera, kierujemy się zapachem ciała drugiej osoby. Natura tak to urządziła, że wolimy kogoś, kto genetycznie jest od nas jak najbardziej różny. A nos odgrywa też rolę w zawieraniu znajomości. To, czy ktoś mi się podoba, czy nie, zależy też od tego, jak pachnie. Ale na to oczywiście ma też wpływ to, co ktoś je, jakich perfum czy dezodorantów używa, czy się myje, czy nie. Trzeba nawet ćwiczyć wąchanie! Taka szkoda, że w szkole mamy tylko lekcje śpiewu i rysunku. Dla mnie to w ogóle nie pomogło - wolałabym mieć lekcje wąchania. Bo w zasadzie wszyscy mamy te same biologiczne przesłanki. Perfumiarz praktykuje wąchanie przez dwie do trzech godzin każdego dnia, a im lepiej, tym lepiej potrafi to robić. Węch maleje z wiekiem, podobnie jak wzrok i słuch. Nikt nie dziwi się, że potrzebuje okularów czy aparatu słuchowego, ale tylko nieliczni myślą, że aparat zapachowy też by im pasował. Dzieci natomiast pachną niesamowicie. Muszą jednak poćwiczyć klasyfikowanie różnych zapachów. Jest przecież różnica między wyczuwaniem zapachów a ich rozpoznawaniem. Każda cząsteczka zapachu, która dostaje się do nosa podczas wdechu, jest przechowywana w mózgu wraz z nastrojem, w jakim się w danym momencie znajduję. Każdy zapach dostaje więc stempel: jeśli byłam w dobrym nastroju - dobry, jeśli przeżyłam w tym momencie coś złego - przechowuję go negatywnie. Dlatego dla jednej osoby zapach świąt jest niebiański, bo jego dom w czasie Bożego Narodzenia jest zawsze cudownie przytulny. A drugi jest zawsze rozczarowany i sfrustrowany w święta, bo tylko kłóci się z rodzicami i nic nie dostaje w prezencie. Odpowiednio, nie potrafi dobrze wyczuć cynamonu i goździków. Tu znów w grę wchodzi szkolenie: Jeśli jestem niewyszkolony i nie zwracam aktywnie uwagi na to, co i kiedy wącham, to nie mam pojęcia,