Ponad dwa procent mężczyzn w trzeciej dekadzie życia i ponad połowa mężczyzn w siódmej dekadzie życia cierpi na zaburzenia erekcji. Termin zaburzenia erekcji odnosi się do niezdolności do uzyskania erekcji, aby w pełni zaangażować się w stosunek seksualny. Zaburzenia potencji mają zazwyczaj połączone przyczyny psychologiczne, organiczne, interpersonalne i kulturowe. Istnieje kilka opcji leczenia do wyboru, w zależności od przyczyny. Zaburzenia erekcji to termin, którego lekarze używają do opisania problemów z potencją u mężczyzn. Objawy mogą obejmować zmniejszoną sztywność penisa, niesatysfakcjonujące stosunki seksualne, niemożność zaspokojenia się, brak erekcji rano, niską sprawność erekcyjną prącia, a nawet ogólny brak ochoty na seks i związaną z nim intymność. Penis nie usztywnia się wystarczająco lub nie można utrzymać erekcji wystarczająco długo, przez co satysfakcjonujący seks niekiedy nie jest już możliwy. Jeśli te objawy utrzymują się przez co najmniej sześć miesięcy, lekarze nazywają to zaburzeniami erekcji. W większości przypadków zaburzenia erekcji mają bardzo silny wpływ na psychikę osoby dotkniętej tym problemem. Wielu z tych, których to dotyczy, nie czuje się już "wystarczająco mężczyzną". Ma to negatywny wpływ na poczucie własnej wartości. Osoby dotknięte chorobą często odczuwają znaczne pogorszenie jakości życia; techniki wycofania i unikania nie są rzadkością. Ucierpieć może również samoocena i poczucie własnej tożsamości. Czasami skutkuje to również problemami w środowisku społecznym lub zawodowym. Zaburzenia psychosomatyczne to również możliwe konsekwencje zaburzeń erekcji. Na przykład depresja często ma silny wpływ na seksualność. Pod wpływem zaburzeń potencji cierpi również relacja z partnerem i seksualność między partnerami. Istnieją różne możliwości leczenia zaburzeń erekcji. Najlepsze efekty można jednak osiągnąć dzięki zabiegom chirurgicznym.