Rozróżnia się zaburzenia erekcji (impotentia coeundi) i niepłodność (impotentia generandi). W przypadku tego pierwszego, osoba dotknięta chorobą nie może osiągnąć erekcji wystarczającej do odbycia satysfakcjonującego stosunku seksualnego. Penis w ogóle nie staje się wzniesiony lub nie jest wystarczająco wzniesiony. Do tej formy zaburzeń erekcji należy również zjawisko przedwczesnego lub opóźnionego wytrysku. Niektóre osoby dotknięte tym problemem w ogóle nie mają wytrysku. Ta ostatnia, jak sama nazwa wskazuje, odnosi się do niemożności rozmnażania się. Penis może stać się wzniesiony, a osoba dotknięta chorobą może mieć satysfakcjonujące życie seksualne, ale nie jest w stanie być ojcem dzieci. Wytrysk wprawdzie występuje, ale płyn nasienny zawiera zbyt mało plemników lub nie zawiera ich wcale. Nie ma dokładnych danych na temat częstości występowania impotencji. Powodem tego jest w niemałym stopniu stygmat związany z impotencją. Około pięciu do 20 procent mężczyzn w różnym stopniu dotykają zaburzenia erekcji. Ale liczba niezgłoszonych przypadków jest prawdopodobnie znacznie większa. Naukowcy zakładają, że jeden na trzech mężczyzn przynajmniej raz w ciągu swojego życia doświadczy zaburzeń funkcji erekcji. Dotyczy to zarówno mężczyzn, którzy sporadycznie borykają się z problemami z potencją, jak i tych, których dotyka całkowita utrata funkcji erekcyjnych. Aby doszło do erekcji, konieczna jest interakcja naczyń krwionośnych, nerwów, hormonów, mięśni i psychiki. Jeśli jeden z tych czynników "da o sobie znać", naturalna erekcja może stać się niemożliwa. Problemy z potencją mogą mieć przyczyny psychologiczne i organiczne. Przyczyny psychologiczne to np. lęk przed porażką seksualną, rozstania i konflikty, stres, niepowodzenia zawodowe, nerwice czy nieuznawany homoseksualizm. Jeśli zaburzenia erekcji pojawiają się w młodym wieku, przyczyny są zazwyczaj psychologiczne. Zaburzenia erekcji mogą mieć głównie podłoże organiczne, na przykład z powodu chorób ciał jamistych (krzywizna prącia), przyczyn tętniczych, wad zastawek żylnych, priapizmu (przedłużającego się wzwodu), uszkodzenia mięśni prącia, niedoboru męskich hormonów płciowych, chorób serca, cukrzycy, nadciśnienia tętniczego lub stosowania niektórych leków. Należą do nich przede wszystkim leki stosowane w chorobach układu krążenia (beta-blokery). Częste spożywanie alkoholu i palenie papierosów również prowadzi do zaburzeń erekcji. Zwapnienia naczyń krwionośnych, takie jak miażdżyca tętnic, są najczęstszą przyczyną zaburzeń erekcji. Jeśli tętnice są zwapnione, zbyt mało krwi może dotrzeć do penisa w celu uzyskania erekcji lub krew odpływa zbyt szybko - albo jedno i drugie. Choroby neurologiczne, takie jak stwardnienie rozsiane, choroba Parkinsona, udar lub guzy mogą również oznaczać, że sygnały nerwowe, które prowadzą do erekcji, nie są przekazywane z mózgu do penisa. Podobnie może być w przypadku uszkodzenia rdzenia kręgowego, na przykład w przebiegu paraplegii lub ześlizgnięcia się dysku. Podobnie interwencje chirurgiczne w rejonie miednicy, takie jak operacja prostaty, mogą uszkodzić ścieżki nerwowe między mózgiem a penisem. U ponad dwóch trzecich mężczyzn dotkniętych tym problemem problemy z potencją mają głównie przyczyny fizyczne. Dla niektórych jest to również połączenie przyczyn fizycznych i psychologicznych.