Rosnący wiek potęguje inne czynniki ryzyka zaburzeń erekcji. Zaburzenia te mogą być nawet traktowane jako wczesny sygnał ostrzegawczy miażdżycy, jeśli ich podstawą jest pogorszenie funkcji naczyń. Z patofizjologicznego punktu widzenia szczególne znaczenie ma w tym kontekście śródbłonek naczyń krwionośnych, który produkuje tlenek azotu (NO) i liczne inne neuroprzekaźniki. Prawie co drugi pacjent z zaburzeniami erekcji ma również wysokie ryzyko choroby wieńcowej, a u wielu pacjentów z trudnościami w erekcji spowodowanymi zaburzeniami krążenia w penisie stwierdza się również patologiczne zmiany w naczyniach wieńcowych. Czynniki ryzyka są takie same: wysoki cholesterol, nadciśnienie tętnicze i miażdżyca. Szczególnie zagrożeni są diabetycy. Wśród chorych na cukrzycę typu I prawie 70% choruje na nią do 40 roku życia. Podobnie uszkodzenie naczyń krwionośnych, a tym samym trudności z erekcją są powszechne u nadciśnieniowców: 68,3% wszystkich mężczyzn z nadciśnieniem ma zaburzenia erekcji. Oprócz problemów naczyniowych, przyjmowanie leków przeciwnadciśnieniowych, takich jak beta-blokery i diuretyki, może również wpływać na funkcje erekcji jako działanie niepożądane. Poza lekami przeciwnadciśnieniowymi, leki przeciwdepresyjne mogą prowadzić do utraty libido lub zaburzeń erekcji. Innymi organicznymi przyczynami zaburzeń erekcji są uszkodzenia układu nerwowego i rdzenia kręgowego, na przykład w stwardnieniu rozsianym i paraplegii. Te choroby neurologiczne mogą zakłócać przekazywanie bodźców z mózgu do penisa. Pomimo tych powiązań, zaburzenia erekcji nie są zwykle traktowane jako choroba, a raczej jako stan i przez długi czas nie były traktowane poważnie. Mężczyźni z zaburzeniami erekcji byli najpierw wysyłani do psychiatry, ponieważ ich problemy były odrzucane jako psychogenne. Dziś wiemy, że zaburzenia erekcji mają w większości przypadków podłoże organiczne. Szacuje się, że 50% zaburzeń erekcji ma podłoże czysto organiczne, a 30% ma przyczyny mieszane; tylko około 20% ma prawdopodobnie podłoże czysto psychogenne.