Przedwczesny wytrysk, zwany również ejaculatio precox, jest najczęstszym zaburzeniem wytrysku, jeśli nie najczęstszym zaburzeniem seksualnym u mężczyzn w ogóle. Duże badania epidemiologiczne przeprowadzone w ostatnich latach wykazały, że problem dotyczy 20-25% wszystkich mężczyzn. Często, tj. u około 2/3 wszystkich dotkniętych chorobą, jest to ejaculatio precox na całe życie, czyli zaburzenie quasi wrodzone, tzn. pojawia się wraz z początkiem aktywności seksualnej, a następnie pozostaje na całe życie bez leczenia. Na podstawie wyników badań różnych badań eksperymentalnych na zwierzętach i ludziach podejrzewa się, że to tak powszechne męskie zaburzenie seksualne jest spowodowane nieprawidłowym działaniem receptorów serotoniny, albo niedostatecznym działaniem receptorów serotoniny 5-HT2C, które normalnie tłumią wytrysk, albo nadmiernym działaniem receptorów 5-HT1a, które normalnie stymulują wytrysk. Nie jest to zatem, jak często twierdzono w przeszłości, choroba psychologiczna, lecz organiczna (neurobiologiczna). W przeciwieństwie do zaburzeń erekcji, które znacznie zwiększają się wraz z wiekiem, przedwczesny wytrysk nie zależy od wieku, tzn. jeśli mężczyzna jest nim dotknięty, to z takim samym prawdopodobieństwem w wieku 20 lat, jak i w wieku 60 lat. W kilku dużych badaniach wykazano, że u większości mężczyzn z trwającym całe życie przedwczesnym wytryskiem, występuje on w ciągu pierwszej (90%) lub drugiej (10%) minuty po wprowadzeniu do pochwy. Ten czas od wprowadzenia członka do pochwy do wytrysku nazywany jest w terminologii medycznej również czasem latencji wytrysku śródpochwowego. W różnych badaniach mierzono to za pomocą stopera obsługiwanego przez partnera podczas stosunku seksualnego, aby uzyskać dokładne i obiektywne dane.