Nowe badania zaprezentowane na tegorocznym Europejskim Kongresie Otyłości (ECO2023, Dublin, 17-20 maja) pokazują, że semaglutyd jest skuteczny w odchudzaniu w wieloośrodkowym, trwającym 1 rok rzeczywistym badaniu. Badanie zostało przeprowadzone przez dr Andresa Acostę i dr Wissama Ghusna z Precision Medicine for Obesity Program w Mayo Clinic, Rochester, MN, USA i współpracowników. Semaglutyd, agonista receptora glukagonopodobnego peptydu-1 (GLP-1), jest ostatnio zatwierdzonym przez FDA lekiem przeciw otyłości. Wykazał on znaczącą utratę masy ciała w wielu długoterminowych randomizowanych badaniach klinicznych i krótkoterminowych badaniach rzeczywistych. Niewiele jednak wiadomo na temat wyników utraty masy ciała i parametrów metabolicznych w średnioterminowych badaniach w świecie rzeczywistym. W niniejszym badaniu autorzy ocenili wyniki utraty masy ciała związane ze stosowaniem semaglutydu u pacjentów z nadwagą i otyłością z cukrzycą typu 2 (T2DM) lub bez niej po 1 roku obserwacji. Przeprowadzili retrospektywne, wieloośrodkowe (Mayo Clinic Hospitals: Minnesota, Arizona i Floryda) gromadzenie danych dotyczących stosowania semaglutydu w leczeniu otyłości. Do badania włączono pacjentów ze wskaźnikiem masy ciała (BMI) ≥27 kg/m2 (z nadwagą i wszystkimi wyższymi kategoriami BMI), którym przepisywano cotygodniowe wstrzyknięcia podskórne semaglutydu (dawki 0,25, 0,5, 1, 1,7, 2, 2,4 mg; jednak większość przyjmowała wyższą dawkę 2,4 mg). Wykluczono pacjentów przyjmujących inne leki na otyłość, osoby z operacją otyłości w wywiadzie, chorych na raka i kobiety w ciąży. Pierwszorzędowym punktem końcowym była procentowa utrata całkowitej masy ciała (TBWL%) po 1 roku. Drugorzędowe punkty końcowe obejmowały odsetek pacjentów osiągających ≥5%, ≥10%, ≥15% i ≥20% TBWL%, zmianę parametrów metabolicznych i sercowo-naczyniowych (ciśnienie krwi, HbA1c [hemoglobina glikowana, miara kontroli poziomu cukru we krwi], stężenie glukozy na czczo i tłuszczów we krwi), TBWL% pacjentów z i bez T2DM oraz częstość działań niepożądanych w pierwszym roku terapii. Do analizy włączono łącznie 305 pacjentów (73% kobiet, średni wiek 49 lat, 92% rasy białej, średni BMI 41, 26% z T2DM). Charakterystykę wyjściową i szczegóły wizyt kontrolnych przedstawiono w Tabeli 1 w pełnym streszczeniu. W całej kohorcie średni TBWL% wynosił 13,4% po 1 roku (dla 110 pacjentów, którzy mieli dane dotyczące masy ciała po 1 roku). Pacjenci z T2DM mieli niższy TBWL% wynoszący 10,1% dla 45 ze 110 pacjentów z danymi po 1 roku, w porównaniu z pacjentami bez T2DM wynoszącym 16,7% dla 65 ze 110 pacjentów z danymi po 1 roku. Odsetek pacjentów, którzy stracili więcej niż 5% masy ciała wynosił 82%, więcej niż 10% wynosił 65%, więcej niż 15% wynosił 41%, a więcej niż 20% wynosił 21% po 1 roku. Leczenie semaglutydem znacząco obniżyło również skurczowe i rozkurczowe ciśnienie krwi o 6,8/2,5 mmHg; cholesterol całkowity o 10,2 mg/dl; LDL o 5,1 mg/dl; i trójglicerydy o 17,6 mg/dl. Połowa pacjentów doświadczyła działań niepożądanych związanych ze stosowaniem leków (154/305), przy czym najczęściej zgłaszanymi były nudności (38%) i biegunka (9%). Działania niepożądane były w większości łagodne i nie wpływały na jakość życia, ale w 16 przypadkach doprowadziły do odstawienia leku. Autorzy konkludują: "Semaglutyd wiązał się ze znaczną utratą masy ciała i poprawą parametrów metabolicznych po 1 roku w wieloośrodkowym badaniu rzeczywistym, wykazując jego skuteczność w leczeniu otyłości u pacjentów z T2DM i bez niej". Zespół Mayo przygotowuje kilka innych manuskryptów związanych z semaglutydem, w tym wyniki dotyczące masy ciała u pacjentów, u których nastąpił nawrót masy ciała po operacji bariatrycznej; wyniki dotyczące utraty masy ciała u pacjentów, którzy wcześniej przyjmowali inne leki przeciw otyłości, w porównaniu z tymi, którzy ich nie przyjmowali.