Większość mężczyzn doświadczyła sytuacji, w których ich penis nie spełnił swojego zadania. Szczególnie na początku nowego związku lub w czasie dużego stresu, takie "zawieszki" nie są rzadkością. Należy zatem określić, kiedy zaburzenia erekcji są chorobą. W medycynie o zaburzeniach erekcji (ED) mówimy, gdy erekcji wystarczającej do odbycia satysfakcjonującego stosunku seksualnego nie można osiągnąć lub utrzymać w ponad 70% prób w okresie co najmniej pół roku. W Niemczech około 20 % mężczyzn w wieku od 30 do 80 lat, czyli 4,5 miliona, cierpi na ED. Częstość występowania zaburzeń erekcji znacznie wzrasta wraz z wiekiem. Choroba dotyczy tylko 2-3% osób w wieku 30-39 lat, ale ponad 50% osób w wieku 70-80 lat. Tylko 10 do 20 % tych mężczyzn zgłasza się z tego powodu do lekarza i to dopiero po średnio 1 do 2 lat. Za tymi trzeźwymi liczbami kryje się wiele niepotrzebnego cierpienia i samotności, bo zaburzenia erekcji nie muszą być końcem satysfakcjonującej seksualności. W literaturze medycznej częstość występowania ED u chorych na cukrzycę jest bardzo zróżnicowana. Aby umieścić liczbę na nim, ponad 50% wszystkich diabetyków cierpi na zaburzenia erekcji w tym czy innym czasie. Oznacza to, że diabetycy są od dwóch do trzech razy bardziej narażeni na ED niż mężczyźni bez cukrzycy. Rozwój i utrzymanie erekcji to złożony proces, który nie podlega woli mężczyzny i w którym wiele indywidualnych procesów musi ze sobą płynnie współpracować. Proces ten może być zaburzony w wielu miejscach. Zaczyna się od przetwarzania i oceny bodźców w mózgu. Bodziec seksualny nie powinien bynajmniej zawsze wywoływać erekcji; zależy to od konkretnej sytuacji i obowiązujących norm społecznych.