Zaburzenia erekcji/ zaburzenia potencji występują w każdej grupie wiekowej, ale gwałtownie wzrastają po 40 roku życia, tak że dotyczy to około 30% 60-latków i około 50% 70-latków. O ile w wieku poniżej 40 lat odpowiadają głównie przyczyny psychologiczne/funkcjonalne w sensie lęku przed porażką, któremu towarzyszy wzmożony ton współczulnego układu nerwowego i zwiększone wydzielanie adrenaliny, o tyle w wyższym wieku są to głównie przyczyny organiczne, takie jak zaburzenia krążenia lub drenażu (przeciek żylny/niewydolność cieśni). U 20-30% mężczyzn rolę odgrywają również zaburzenia hormonalne, takie jak niedobór testosteronu (hipogonadyzm) lub rzadziej nadprodukcja prolaktyny (hiperprolaktynemia). Ponieważ zaburzenia erekcji u osób po 40. roku życia są często pierwszym objawem choroby naczyniowej grożącej zawałem serca lub udarem mózgu, zawsze należy postawić precyzyjną diagnozę zaburzeń erekcji. Opcje terapeutyczne zależą od wyników diagnostyki i obejmują doustną farmakoterapię, taką jak L-arginina lub inhibitory fosfodiesterazy 5. Terapia autoiniekcyjna ciał jamistych lub terapia przezcewkowa z użyciem substancji wazoaktywnych są kolejnymi bardziej inwazyjnymi alternatywami farmakoterapii, natomiast terapia próżniowa i implanty prącia (protezy prącia) stanowią koniec kaskady terapeutycznej w przypadku zaburzeń potencji. Zupełnie nową, dającą duże nadzieje i nieinwazyjną terapią jest terapia penisa niskoenergetyczną falą uderzeniową.