Wiarygodne wyjaśnienie kulturowego przesadnego kształtowania efektu feromonów również już istnieje. Trzy miliony lat temu, gdy samce wstawały i szły na polowanie w grupach, samice zostawały w obozie. Aby nie wydać się zbyt uwodzicielskie dla słabszych samców, które pozostały w tyle, zaczęły maskować swoje atraktory, co wyraźnie wskazywało na ich gotowość do poczęcia. Tylko rzeczywisty towarzysz mógł zbliżyć się na tyle, by wywąchać ich gotowość. Zaczęło się tabuizowanie seksualności. Podobnie jak w przypadku czułków owadów, VNO zbiera substancje w cienkiej wydzielinie i transportuje je do komórek zmysłowych. U ssaków podejrzewa się rodzaj mechanizmu pompującego. Na przykład, kot wydaje się podnosić głowę, gdy bije, aby móc lepiej wcisnąć wydzielinę do światła VNO. Narząd zmysłowy przekazuje swoje informacje za pośrednictwem gałęzi V. Narząd zmysłu przekazuje swoje informacje za pośrednictwem gałęzi V. nerwu czaszkowego (trójdzielnego) bezpośrednio do mózgu węchowego lub rhinencephalon. Jest to część układu limbicznego, który zasadniczo odpowiada za afektywny odcień ogólnego zachowania. Określa się tu złość, lęk, agresję czy zachowania seksualne. Najnowsze wyniki badań potwierdzają ideę kontroli chemicznej u ludzi. U myszy znaleziono geny, które odgrywają główną rolę w reakcji na feromony seksualne. Ludzie również posiadają te geny. Jednak uległy one mutacji w wyciszone pseudogeny. Wydaje się to potwierdzać przypuszczenie, że człowiek utracił zdolność do odbierania feromonów. Niemniej jednak VNO człowieka funkcjonuje. Na przykład obserwuje się, że kobiety, które przez dłuższy czas żyją razem w grupie, wyrównują swoje cykle menstruacyjne. Reakcja ta przypisywana jest feromonom. Doron Lancet z Instytutu Weizmanna w Izraelu i Dror Sharon z Harvard Medical School wydają się teraz kłaść kres tej dyskusji. Badali oni ewolucję zmysłu węchu u człowieka i porównywali niektóre sekwencje DNA pochodzące od szympansów i ludzi. Jak wynika z badań, fragment ludzkiego chromosomu 17 zawiera ponad tysiąc genów, które odpowiadają za receptory w jamie nosowej. Połowa z nich okazała się być zamulona. Druga połowa jest jeszcze potrzebna do rozpoznawania szerokiej gamy zapachów. Jeśli tak jest, to geny receptorów feromonów musiałyby być równoważone przez geny produkcji feromonów.