wtorek, 12 kwietnia 2022

W zaburzeniach erekcji dużą rolę odgrywają czynniki psychologiczne


W zaburzeniach erekcji dużą rolę odgrywają czynniki psychologiczne. Wpływają one na genezę, jakość życia i partnerstwa, ocenę diagnostyczną oraz skuteczność terapii. Czynniki sprawcze można podzielić na komponenty mające bezpośredni wpływ (lęk przed porażką, rozproszenie uwagi), czynniki z niedawnej przeszłości oraz podatności rozwojowe. Postępowanie diagnostyczne powinno określić objawy w trzech etapach, klasyfikację diagnostyczną zaburzenia oraz specyfikację etiologiczną. W leczeniu skuteczną metodą jest terapia seksualna, która powinna być łączona z opcjami leczenia somatycznego w podejściach integracyjnych. Przewidywalne przesunięcie w kierunku medycyny podstawowej ze względu na dostępność skutecznych leków doustnych będzie wymagało większych kompetencji w zakresie medycyny seksualnej, do których nabycia istnieją kwalifikowane kursy dokształcające. Zaburzenia erekcji stanowią istotny problem zdrowotny ze względu na dużą liczbę mężczyzn dotkniętych tym problemem oraz daleko idące negatywne skutki tych zaburzeń. Intensywne zainteresowanie opinii publicznej wywołane wprowadzeniem na rynek doustnego inhibitora fosfodiesterazy - sildenafilu sprawiło, że wymiar problemu stał się jasny dla laików i profesjonalistów i po raz pierwszy otwarcie skonfrontował system opieki zdrowotnej z kosztami zaburzeń seksualnych. W trakcie imponujących postępów w badaniach podstawowych, które w ciągu ostatnich 15 lat zasadniczo poprawiły nasze rozumienie fizjologii i patofizjologii procesu erekcji i doprowadziły do opracowania szeregu nowych opcji diagnostycznych i terapeutycznych, psychologicznym aspektom zaburzeń erekcji poświęcono w najlepszym razie jedynie marginalną uwagę. Po fazie, która charakteryzowała się bardziej przeciwdziałaniem niż współpracą medycyny somatycznej i psychologicznej w tej dziedzinie, w ostatnich czasach coraz bardziej dominuje świadomość, że w zaburzeniach erekcji czynniki psychologiczne lub związane z partnerem i organiczne prawie zawsze ściśle się przenikają i że tylko podejście psychosomatyczne może oddać sprawiedliwość pacjentowi.