W najnowszym badaniu opublikowanym w United States (U.S.) Centers for Disease Control and Prevention's (CDC) Emerging Infectious Disease Journal, badacze ze Szkocji przetestowali seroprewalencję i przeciwciała przeciwko koronawirusowi 2 zespołu ostrej niewydolności oddechowej (SARS-CoV-2) u kotów domowych w Wielkiej Brytanii (U.K.). Od początku pandemii choroby koronawirusowej 2019 (COVID-19) Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) podała, że uważa się, iż około 26 gatunków zwierząt jest podatnych na zakażenia SARS-CoV-2. Określenie podatności gatunków zwierząt na SARS-CoV-2 jest ważne dla zrozumienia ryzyka dalszej transmisji wirusa w populacjach zwierząt oraz prawdopodobieństwa, że populacje zwierząt służą jako rezerwuary wirusa. Badania wykazały przenoszenie wirusa między zwierzętami w populacjach chomików, norek i jeleniowatych. Kotowate stanowią około 30% gatunków uważanych za podatne na SARS-CoV-2. Nie wiadomo jednak, czy koty domowe, które często mają bliski kontakt z ludźmi, są wrażliwe na różne warianty SARS-CoV-2 i czy u kotów występują objawy kliniczne zakażenia SARS-CoV-2. W obecnym badaniu naukowcy zastosowali test immunoenzymatyczny (ELISA) do pomiaru przeciwciał przeciwko domenie wiążącej receptor białka szpiku SARS-CoV-2 oraz test neutralizacji pseudowirusa (PVNA) w celu określenia miana przeciwciał neutralizujących u kotów domowych w okresie od kwietnia 2020 r. do lutego 2022 r. Pseudotypy wirusowe składały się ze szkieletu lentiwirusowego i białek kolcowych dominujących wariantów SARS-CoV-2 krążących w Wielkiej Brytanii. Próbki krwi od 2 309 kotów domowych zostały przebadane przy użyciu testu ELISA i PVNA; pseudotypy składały się z białek kolcowych szczepu przodującego (D614G) oraz wariantów Alpha, Delta i Omicron. Wyniki wskazały, że z czasem seroprewalencja SARS-CoV-2 wzrosła u kotów domowych w Wielkiej Brytanii, przy czym seroprewalencja była najwyższa między wrześniem a listopadem 2021 roku (5,3%) oraz między grudniem 2021 roku a lutym 2022 roku (5,2%). Ponadto miana wirusów wykazywały różnice wariantowe między poszczególnymi próbkami, przy czym 41,3% miało najwyższe miana przeciwciał przeciwko wariantowi Alpha, 36% miało dominację Delta, a 22,7% miało najwyższe miana przeciwciał przeciwko szczepowi przodków. Kiedy pseudotypowane wirusy zostały użyte do określenia miana neutralizacji, próbki krwi z dominacją Delta miały wyższe miana neutralizacji przeciwko pseudowirusowi niosącemu białko szpiku Delta. Ponieważ liczba próbek zebranych po pojawieniu się wariantu Omicron była dość niska, nie znaleziono próbek seropozytywnych, które były zdominowane przez Omicron. Podczas gdy pojawiające się warianty zostały wykryte u kotów dopiero po ich wykryciu u ludzi, u kotów stwierdzono znaczne miana przeciwciał neutralizujących przeciwko wymarłym wariantom SARS-CoV-2, pomimo spadku liczby przypadków u ludzi spowodowanych tym wariantem. Neutralizacja między wariantami była również niższa, przy czym miana przeciwciał neutralizujących w próbkach dominujących Alpha, Delta, Omicron i D614G były niższe przeciwko wszystkim pseudowirusom innym niż ich dominujące pseudowirusy. Chociaż wyniki były nieistotne, w badaniu stwierdzono, że odsetek seropozytywnych kotów rodowodowych był większy niż kotów nierodowodowych. Autorzy uważają, że koty rodowodowe częściej przebywają całkowicie w domu, co zwiększa kontakt z właścicielami i ryzyko zarażenia się SARS-CoV-2 od człowieka. W badaniu oceniano miana przeciwciał neutralizujących oraz seroprewalencję przeciwko SARS-CoV-2 wśród kotów domowych w Wielkiej Brytanii, aby określić ryzyko przeniesienia wirusa ze zwierzęcia na zwierzę oraz ze zwierzęcia na człowieka. Wyniki wskazały, że seroprewalencja SARS-CoV-2 u kotów domowych wzrosła podczas pandemii COVID-19 w Wielkiej Brytanii. Sugeruje to zwiększone ryzyko przeniesienia pojawiających się wariantów SARS-CoV-2 z ludzi na koty i podkreśla potrzebę monitorowania zakażeń SARS-CoV-2 wśród kotów domowych, które często kontaktują się ze swoimi właścicielami.