Istnieje coraz więcej dowodów naukowych na to, że aktywne dojazdy do pracy, takie jak jazda na rowerze i chodzenie, pozytywnie wpływają na ogólny stan zdrowia, w tym na zmniejszenie ryzyka chorób układu krążenia (CVD), nowotworów, śmiertelności z wszystkich przyczyn oraz poprawę zdrowia psychicznego. Jednak dokładny mechanizm, dzięki któremu aktywne dojazdy do pracy wpływają na wyniki zdrowotne, nie został jeszcze wyjaśniony. W artykule opublikowanym w czasopiśmie Preventive Medicine, badacze oszacowali wpływ aktywnych i pasywnych sposobów dojeżdżania do pracy na wyniki CVD w oparciu o odpowiednie poziomy biomarkerów. Oprócz danych dotyczących biomarkerów uzyskanych od 208 893 uczestników badania podstawowego United Kingdom Biobank, badacze sprawdzili również, jak intensywność i rodzaj dojazdów do pracy wpływają na poziom biomarkerów CVD. Osiem biomarkerów analizowanych w tym badaniu obejmowało całkowity cholesterol, triglicerydy, lipoproteinę o niskiej gęstości (LDL), lipoproteinę o wysokiej gęstości (HDL), apolipoproteinę A i B, białko C-reaktywne (CRP) oraz lipoproteinę a. Dla każdego biomarkera badacze określili, czy dana wartość odzwierciedla zwiększone ryzyko rozwoju CVD. W przekrojowym badaniu U.K. Biobank badacze rekrutowali uczestników w wieku od 40 do 69 lat między 2006 a 2010 rokiem z 22 ośrodków w Anglii, Szkocji i Walii. Wszyscy zrekrutowani uczestnicy używali różnych środków transportu, aby dojeżdżać do pracy przynajmniej raz w tygodniu. Podano również informacje socjodemograficzne i zdrowotne każdego uczestnika, w tym parametry biologiczne, takie jak zawartość tkanki tłuszczowej w organizmie i siła chwytu, oraz wskaźniki stylu życia, takie jak dieta i poziom aktywności fizycznej. Spośród wszystkich 208 893 respondentów badania, 165 540 używało samochodów jako środka transportu, podczas gdy tylko 5 883 respondentów regularnie dojeżdżało do pracy rowerem. Około 38% osób dojeżdżających rowerem do pracy uprawiało również jazdę na rowerze/spacer w wolnym czasie, co było znacznie częstsze niż w przypadku 8% osób dojeżdżających samochodem do pracy, które często podejmowały te aktywności. Uczestnicy badania, którzy często chodzili do pracy, byli związani ze znacznie niższym ryzykiem niskiego poziomu HDL i apolipoproteiny A w porównaniu z tymi, którzy dojeżdżali do pracy samochodem. Porównawczo, jazda rowerem do pracy była związana z niższym ryzykiem wysokiego poziomu trójglicerydów, niskiego poziomu apolipoproteiny A, wysokiego lub niskiego poziomu apolipoproteiny B oraz wysokiego poziomu CRP. Kiedy badacze zwiększyli czas dojazdu do pracy osób pasywnie dojeżdżających do pracy o dodatkowe 10 mil tygodniowo, wzrosło ich względne ryzyko wysokiego poziomu cholesterolu całkowitego, LDL i trójglicerydów, a także ryzyko niskiego poziomu apolipoproteiny A i wysokiego/niskiego poziomu apolipoproteiny B. Porównywalnie, każda dodatkowa mila dodana do dojazdu osób, które często chodziły do pracy pieszo, jeszcze bardziej obniżała ryzyko wysokiego poziomu trójglicerydów. Każda dodatkowa mila nie zmieniła przewidywanych poziomów biomarkerów u osób, które jeździły na rowerze lub korzystały z transportu publicznego. Około 16% osób dojeżdżających do pracy rowerem nigdy nie jadło przetworzonego mięsa, w porównaniu do 10% osób dojeżdżających samochodem, co sugeruje, że również nawyki żywieniowe tych osób były znacząco różne. Ponadto osoby dojeżdżające do pracy na rowerze pokonywały średnio 34 mile tygodniowo i spalały do 2000 dodatkowych kcal, w zależności od intensywności jazdy danego dnia. Innym czynnikiem osobistym, który wpłynął na wyniki, był stosunek obwodu talii do bioder. Osoby z wyższym stosunkiem obwodu talii do bioder, a także te, którym przepisano leki na choroby układu krążenia, rzadziej jeździły do pracy rowerem lub chodziły pieszo. Wyniki badania pokazują, że zarówno chodzenie pieszo, jak i jazda rowerem do pracy wiążą się z istotnymi korzyściami zdrowotnymi dla układu krążenia. Korelacja tych korzyści zdrowotnych z określonymi poziomami biomarkerów sugeruje mechanizm, dzięki któremu aktywność fizyczna zmniejsza zapadalność i śmiertelność z powodu CVD. Poziomy biomarkerów CVD nie różniły się znacząco między osobami, które korzystały z transportu publicznego, w tym autobusów, metra i pociągów. Oprócz sposobu dojazdu do pracy i odległości, inne czynniki, takie jak jakość transportu publicznego, organizacja czasu pracy, klimat, a nawet placówki opieki nad dziećmi, mogą przyczyniać się do skutków zdrowotnych związanych z różnymi sposobami dojazdu do pracy. Dlatego potrzeba więcej badań, aby lepiej zrozumieć, jak dojazdy do pracy transportem publicznym i inne czynniki mogą wpływać na zdrowie fizyczne. Jedną z mocnych stron tego badania jest duża wielkość próby i szeroki zakres biomarkerów, które zostały użyte. Niemniej jednak, przekrojowa natura tego badania, w połączeniu z potencjalnym wpływem pewnych pozostałych czynników zakłócających, stanowią istotne ograniczenia tych ustaleń.