W najnowszym badaniu opublikowanym w czasopiśmie JAMA Network Open, naukowcy zbadali kliniczne zastosowanie deksametazonu u hospitalizowanych pacjentów z chorobą układu oddechowego wywołaną przez koronawirusy 2019 (COVID-19) i zbadali heterogeniczność wyników leczenia w różnych podgrupach. COVID-19 spowodował bezprecedensową zachorowalność i śmiertelność na całym świecie. Niedobór skutecznych terapeutyków przeciw koronawirusowi 2 zespołu ostrej niewydolności oddechowej (anty-SARS-CoV-2) uzasadnia dalsze badania w celu zmniejszenia obciążenia zdrowotnego związanego z COVID-19. Narodowy Instytut Zdrowia (NIH) zalecił stosowanie kortykosteroidów systemowych u hospitalizowanych pacjentów z COVID-19 wymagających uzupełniania tlenu, głównie w oparciu o wyniki badania Randomized Evaluation of the COVID-19 Therapy (RECOVERY). Jednak badanie to nie obejmowało grup placebo i brakowało w nim zdefiniowanego standardu opieki. Ponadto połączono kilka kategorii suplementacji tlenem, a wskaźnik zgonów z powodu COVID-19 był wysoki wśród kontroli. Mniejsze próby badały korzyści ochronne deksametazonu i kortykosteroidów podawanych systemowo i zgłaszały efekty terapeutyczne, ale z różną wielkością efektu. Ponadto brakuje dogłębnego zrozumienia wyników stosowania deksametazonu w poszczególnych podgrupach pacjentów i wymaga to zbadania, aby pomóc w identyfikacji pacjentów, którzy odnieśliby największą korzyść z leczenia, a tym samym zwiększyć precyzję leczenia. W niniejszym wieloośrodkowym retrospektywnym badaniu kohortowym na poziomie krajowym badacze sprawdzali, czy wczesne podanie deksametazonu wśród hospitalizowanych osób z chorobą płuc wywołaną zakażeniem SARS-CoV-2 w Stanach Zjednoczonych (USA) może poprawić wyniki leczenia wewnątrzszpitalnego. Kohorta badania propensity score-matched (PSM) obejmowała dorosłych pacjentów COVID-19 w wieku powyżej 17 lat, hospitalizowanych przez ≥2,0 dni z powodu choroby płucnej związanej z zakażeniem COVID-19 w okresie od 1 lipca 2020 r., do 31 października 2021 r., w 156 szpitalach w Stanach Zjednoczonych (USA). Dane analizowano w okresie od marca 2022 roku do lutego 2023 roku. Dane uzyskano z elektronicznej dokumentacji medycznej uczestników i opracowano przez konsorcjum COVID-19 Healthcare and Academia Research Generation Consortium. Ekspozycją na badanie było systemowe (doustne lub dożylne) stosowanie deksametazonu w ciągu dwóch dni hospitalizacji lub zwiększenie suplementacji tlenowej. Pierwotnymi wynikami badania były śmiertelność z jakiejkolwiek przyczyny oraz wypis ze szpitala w celu objęcia opieką hospicyjną. Modelowanie regresji logistycznej przeprowadzono w celu obliczenia skorygowanych współczynników szans (aOR) po skorygowaniu wieku, rasy, pochodzenia etnicznego, płci, skali współchorobowości Charlsona (CCI), podawania remdesiviru, cukrzycy i maksymalnego dziennego natężenia przepływu tlenu. COVID-19 diagnozowano przy użyciu kodów Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób, Rewizja Dziesiąta (ICD-10). Poziomy uzupełniania tlenu zostały skategoryzowane przy użyciu zmodyfikowanej wersji skali porządkowej Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) COVID-19. Osoby z kolejno brakującymi danymi skali porządkowej i pacjenci otrzymujący deksametazon przed hospitalizacją zostali wykluczeni z analizy. W sumie zespół zidentyfikował 80 699 osób spełniających kryteria włączenia, wśród których mediana wieku wynosiła 64 lata, 47% (n=37 606) stanowiły kobiety, 16% (n=13 230) stanowili Czarni, 61% (n=49 222) Biali, 25% (n=20 340) Latynosi, a 23% (n=18 247) osoby niebędące Latynosami. Wartości mediany dla czasu trwania leczenia wahały się od czterech do dziewięciu dni, a dla dawki dobowej od 7,30 do 11 mg. Wśród uczestników 16% (n-13 040) nie miało wymagań dotyczących wspomagania tlenem w ciągu dwóch dni hospitalizacji, natomiast 70% (n=56 368) wymagało suplementacji tlenem. Ponadto 9,0% (n=7 618) wymagało nieinwazyjnego wspomagania wentylacji ciśnieniem dodatnim (NIPPV), natomiast 5,0% (n=3 673) wymagało pozaustrojowego utlenowania membranowego (ECMO) lub mechanicznego wspomagania wentylacji (MV). Wczesne zastosowanie deksametazonu obniżyło wynik badania w przypadku osób z suplementacją tlenową i wymaganiem MV lub ECMO, z wartościami aOR wynoszącymi odpowiednio 0,9 i 0,8. Natomiast jakakolwiek przyczyna zgonu wewnątrzszpitalnego lub wypisu do hospicjum nie zmniejszyła się u osób otrzymujących deksametazon bez suplementacji tlenem i/lub NIPPV, z wartościami aOR odpowiednio 0,9 i 0,9. Warto zauważyć, że deksametazon przyniósł więcej korzyści osobom z chorobami współistniejącymi. Wśród osób otrzymujących tlen, główny wynik badania poprawił się u osób w wieku powyżej 70,0 lat, u osób rasy białej, nie-Hiszpanów, chorych na cukrzycę, osób nieotrzymujących remdesiviru, osób z większą liczbą punktów w skali CCI (aOR 0,9) oraz osób, które otrzymywały suplementację tlenem o małym przepływie. Wśród osób wymagających NIPPV, główny wynik badania poprawił się u białych i osób z większą liczbą punktów w skali CCI. Wśród osób wymagających ECMO lub MV, główny wynik badania poprawił się wśród osób młodszych, nie-Hiszpanów i osób otrzymujących remdesivir. Ponadto analiza wrażliwości, przeprowadzona przez ograniczenie wyników według epoki czasowej (przed i po 1 stycznia 2021 roku), przyniosła podobne wyniki jak analiza pierwotna, wskazując, że wyniki badania były solidne.