W niedawnym badaniu opublikowanym w czasopiśmie PLoS Medicine naukowcy sprawdzali, czy pacjenci z COVID-19 mogą pasować do kryteriów diagnostycznych długiej choroby koronawirusowej (COVID-19) lub stanu po zachorowaniu na grypę (stan określany jako długa grypa). Istnieją duże różnice w zgłaszanej częstości występowania PCC ze względu na różnice w definicji i metodach pomiaru. PCC może być niedoszacowana wśród osób starszych, prawdopodobnie ze względu na mniejsze prawdopodobieństwo odpowiedzi na ankiety oraz fakt, że objawy często są maskowane przez inne przewlekłe schorzenia. Porównanie długiej grypy i PCC mogłoby dostarczyć cennych spostrzeżeń na temat patogenezy i leczenia PCC, choroby, która do tej pory nie została dobrze scharakteryzowana. Między grypą a COVID-19 istnieją liczne podobieństwa. Oba schorzenia mają podobne czynniki etiologiczne, tj. jednoniciowe wirusy kwasu rybonukleinowego (RNA) o wysokim powinowactwie do narządów oddechowych, chociaż obserwuje się uogólnione manifestacje. Obie choroby są bardzo rozpowszechnione na świecie i powodują znaczne obciążenia społeczno-ekonomiczne i medyczne. W świetle podobieństw między tymi dwoma schorzeniami, ich zespoły poinfekcyjne mogą się pokrywać objawowo. W obecnym obserwacyjnym badaniu kohortowym oceniono częstość występowania długiej grypy i PCC u ubezpieczonych w Medicare pacjentów COVID-19 na podstawie kryteriów Światowej Organizacji Zdrowia (WHO). Porównano również symptomatologię i wykorzystanie zasobów opieki zdrowotnej między pacjentami z długą Grypą i CC. Do badania włączono beneficjentów Medicare (program ubezpieczeń medycznych Stanów Zjednoczonych) w wieku >65 lat, którzy zostali zakażeni koronawirusem 2 zespołu ostrej niewydolności oddechowej (SARS-CoV-2) w okresie od 1 kwietnia 2020 r. do 30 czerwca 2021 r. Dostęp do zdeidentyfikowanych rekordów beneficjentów Medicare za okres między 2016 a 2021 rokiem uzyskano za pośrednictwem Centres for Medicare and Medicaid Services (CMS) Virtual Research Data Centre (VRDC). Zespół wykorzystał kody diagnostyczne International Classification of diseases, tenth revision, and clinical modification (ICD-10)-CM do oceny grypy, COVID-19 i uporczywych objawów. PCC definiowano na podstawie kodu ICD-10 dla danego stanu lub obecności któregokolwiek z 11 zdefiniowanych przez WHO objawów PCC, po upływie jednego do trzech miesięcy od ostrego zakażenia. Zespół zidentyfikował Long Flu wśród pacjentów z grypą zdiagnozowanych w latach 2018-2019 przy użyciu definicji objawowej PCC (grupa porównawcza grypy). Long Flu i PCC zostały ocenione porównawczo pod względem następujących wyników: (i) hospitalizacja z jakiejkolwiek przyczyny; (ii) hospitalizacja związana z objawami PCC; (iii) wizyty na oddziale ratunkowym (ED) z powodu objawów PCC; i (iv) wizyty ambulatoryjne związane z objawami PCC. Dane zostały dostosowane do płci, wieku, regionu, rasy, kwalifikowalności do Medicare-Medicaid, przewlekłych chorób współistniejących i hospitalizacji w poprzednim roku. Przeprowadzono wielokrotne analizy modelowania regresji typu logistycznego i log-liniowego w celu określenia współczynników szans (OR). Zespół wykluczył osoby z mniej niż 12-miesięcznym ubezpieczeniem Medicare oraz osoby bez żadnych spotkań zdrowotnych w roku poprzedzającym rozpoznanie grypy lub COVID-19. Ponadto wykluczono osoby, które były stale zapisane do planów Medicare Advantage, z których większość była typu prywatnej organizacji utrzymania zdrowia (HMO), w roku poprzedzającym lub 12,0 tygodni po diagnozie grypy lub COVID-19. Spośród 2 071 532 uczestników, którzy byli obserwowani przez dwa miesiące, objawowe PCC zidentyfikowano odpowiednio wśród 29% (n=61 631) i 17% (n=246 154) pacjentów stacjonarnych i ambulatoryjnych. Jednak szacowane wskaźniki przy użyciu kodów ICD-10 były znacznie niższe, tj. 2,6% (n=5 521) dla pacjentów stacjonarnych i 0,5% (n=7 213) dla pacjentów ambulatoryjnych. Spośród 933 877 osób z grypą, 25% (n=18 824) i 17% (n=138 951) odpowiednio pacjentów stacjonarnych i ambulatoryjnych spełniało definicję długiej grypy. W porównaniu z osobami z długą grypą, u pacjentów z PCC częściej występowało zmęczenie, duszność, symptomatologia neurokognitywna, utrata węchu/smaku i kołatanie serca. Pacjenci ambulatoryjni z PCC mieli większe prawdopodobieństwo przyjęcia do szpitala z jakiejkolwiek przyczyny (32%, n=74 854) vs. 27% (n=33 140), OR 1,1) oraz większą liczbę wizyt ambulatoryjnych w porównaniu z pacjentami z długą grypą odwiedzającymi oddziały ambulatoryjne (2,90 vs. 2,50 wizyt, IRR 1,1). Wśród pacjentów PCC było mniej wizyt w ED, prawdopodobnie z powodu mniejszego wykorzystania ED podczas COVID-19. Pomimo porównywalnych ogólnych wskaźników zachorowalności, pacjenci z PCC doświadczali znacznie innych objawów w porównaniu z pacjentami z długą grypą i częściej korzystali z usług ambulatoryjnej i stacjonarnej opieki zdrowotnej.