W najnowszym komentarzu opublikowanym w Annals of Internal Medicine badacze dokonali przeglądu przydatności uniwersalnego maskowania u pracowników służby zdrowia (HCP) podczas pandemii choroby koronawirusowej 2019 (COVID-19), aby przedstawić argumenty dotyczące tego, czy w przyszłości powinno ono stać się niezbędnym elementem Standardowych Środków Ostrożności, Środków Ostrożności opartych na transmisji (specyficznych dla danego patogenu) i nie tylko w placówkach służby zdrowia. Ponadto odnieśli się do przyszłych sytuacji, które mogłyby spowodować ponowne rozważenie obowiązkowego maskowania HCP. Pomimo, że Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) ogłosiła, że stan zagrożenia zdrowia publicznego wywołany przez COVID-19 zbliża się do końca, w placówkach służby zdrowia nadal powszechnie stosuje się maskowanie. Powszechne maskowanie było krytycznym środkiem zapobiegania i kontroli zakażeń (IPC), gdy rozpoczęła się pandemia, ze względu na brak opcji farmaceutycznych, w tym leczenia opartego na lekach i szczepionek. Ponadto, w tym czasie możliwości testowania koronawirusa 2 (SARS-CoV-2) były ograniczone, a populacja światowa nie osiągnęła jeszcze odporności. Dlatego też interwencje niefarmakologiczne (NPI) były jedynymi środkami ograniczającymi przenoszenie SARS-CoV-2. W ramach standardowych środków ostrożności, HCP stosują maskę na twarz i ochronę oczu, aby chronić się przed ekspozycją podczas czynności, które mogą powodować rozpryskiwanie lub pryskanie na twarz, niezależnie od objawów pacjenta. Podczas opieki nad pacjentami z podejrzeniem lub potwierdzeniem infekcji dróg oddechowych, HCP stosują środki ostrożności oparte na transmisji, np. używają środków ochrony osobistej (PPE). Podczas pandemii, obowiązkowe i rozszerzone maskowanie twarzy przez HCP, pacjentów i odwiedzających w placówkach opieki zdrowotnej skutecznie zminimalizowało ryzyko przeniesienia patogenu. Zmniejszyło to również ryzyko zachorowalności i śmiertelności z powodu SARS-CoV-2. Istnieją zarówno plusy, jak i minusy utrzymania polityki, takiej jak uniwersalne maskowanie. Spośród wszystkich korzyści, najważniejszą jest to, że maski mogą chronić HCP zaangażowanych w bezpośrednią opiekę nad pacjentem, niezależnie od objawów lub diagnozy, i marginalnie zmniejszyć ryzyko przeniesienia zakażenia z HCP na pacjenta i odwrotnie. Jednak teraz, gdy SARS-CoV-2 ustabilizował się, pojawia się potrzeba dokładnej oceny potencjalnych korzyści z jego stosowania w stosunku do kosztów. Oprócz wyższych kosztów, maskowanie utrudnia komunikację pomiędzy lekarzami i pacjentami. Efekty te są bardziej widoczne u pacjentów, których językiem ojczystym nie jest angielski lub u tych, którzy mają problemy ze słuchem, przez co bardziej polegają na wskazówkach niewerbalnych. Takie spotkania kliniczne zwiększają również obciążenie poznawcze dla pacjentów i lekarzy. Co więcej, maski ukrywają mimikę twarzy i negatywnie wpływają na relacje międzyludzkie oraz poczucie zaufania i empatii. W związku z tym trwa debata na temat stosowania masek na twarz u lekarzy POZ. Polityka maskowania pozostaje kluczową strategią IPC. Odejście od powszechnej polityki maskowania, podobnie jak w przypadku innych strategii pandemicznych, np. badania bezobjawowego i śledzenia kontaktów, wymagałoby ponownego rozważenia równowagi między ryzykiem a korzyściami. Niemniej jednak, niezbędne będzie szerzenie świadomości wśród pracowników służby zdrowia, pacjentów i innych osób na temat przydatności maskowania w placówkach opieki zdrowotnej oraz zasadności jego dalszego stosowania w sytuacji rozwoju pandemii i przejścia SARS-CoV-2 w stan endemiczności. Podczas przyszłej pandemii lub regionalnego ogniska choroby, ukierunkowane polityki maskowania i ich powszechne stosowanie mogą stać się elementami połączonej reakcji. Jednak badania określające wartość przyrostową różnych środków interwencyjnych w różnych okolicznościach epidemiologicznych pomogłyby w podejmowaniu decyzji na wyższą i niższą skalę. Dostarczanie systemom opieki zdrowotnej wysokiej jakości danych epidemiologicznych opartych na regularnej ponownej ocenie sytuacji w regionie pomoże zapewnić, że decyzje dotyczące maskowania będą mogły być wzmocnione w razie potrzeby. W rzeczywistości komitet doradczy działający w ramach Centers for Disease Control (CDC) dokonuje obecnie ponownej oceny dominujących metodologii opartych na przenoszeniu zakażenia, aby poinformować o przyszłych strategiach ograniczania zakażenia w placówkach opieki zdrowotnej. Więcej badań oceniających ryzyko przeniesienia zakażenia od zakażonych HCP lub pacjentów z powodu różnych typów wirusów oddechowych w zależności od intensywności narażenia i etapów zakażenia mogłoby również stanowić wskazówkę dla przyszłej polityki. Niemniej jednak badacze opowiedzieli się za dynamicznym stosowaniem maskowania jako strategii IPC, do której HCP dostosowują się w zależności od stale zmieniającego się stanu rzeczy.