W najnowszym badaniu opublikowanym w czasopiśmie Scientific Reports naukowcy badają wpływ pandemii koronawirusa 2019 (COVID-19) na rozwój łożyska. Oprócz obaw związanych z zarażeniem się COVID-19, osoby w ciąży są narażone na kilka stresorów związanych z pandemią, takich jak niepewność finansowa, uogólniony lęk, dystans społeczny i strach przed śmiercią. Co ważne, nie jest znany wpływ tych stresorów na rozwój wewnątrzmaciczny. Dowody epidemiologiczne wskazują na związek między przed-pandemicznym stresem matki a złymi wynikami ciąży lub noworodka. Takie trudności mogą powodować przedwczesny poród, niską masę urodzeniową, depresję okołoporodową lub lęk, a także problemy behawioralne lub poznawcze w późniejszym okresie życia. Dysfunkcja łożyska spowodowana stresem matki została zaproponowana jako mechanizm leżący u podstaw tych wyników. Badanie rezonansu magnetycznego (MRI) łożyska pozwala na identyfikację różnic w jego strukturze/mikrostrukturze. W niniejszym badaniu badacze ocenili, jak pandemia COVID-19 wpłynęła na rozwój strukturalny i teksturalny łożyska przy użyciu analiz MRI. Kobiety w wieku powyżej 17 lat z ciążami pojedynczymi były rekrutowane do udziału w badaniu między czerwcem 2020 a kwietniem 2021 roku. Obiekty zostały wykluczone, jeśli nie mogły wejść do skanera MRI z powodów fizycznych / fizjologicznych lub jeśli ciąża była powikłana przez warunki chromosomalne, zaburzenia nadciśnienia lub cukrzycę. Dodatkowo, przedpandemiczna kohorta ciężarnych była rekrutowana od marca 2014 do lutego 2020 roku. Dane demograficzne i kliniczne zostały zebrane z dokumentacji medycznej. Uczestnicy wypełnili cztery kwestionariusze, w tym inwentarz lęku Spielbergera (SSAI) lub cechy (STAI), Edynburską skalę depresji poporodowej (EDPS) i skalę postrzeganego stresu (PSS). Obrazy ważone T2 uzyskano bez kontrastu lub sedacji. Przeprowadzono segmentację łożyska i dokonano jej przeglądu. Scharakteryzowano objętość, wydłużenie i grubość łożyska. Do opisu wyglądu poziomu szarości (GL) łożyska wykorzystano trzy zestawy cech teksturalnych. Pierwszy zestaw obejmował średnią, kurtozę, wariancję i skośność rozkładu GL łożyska. Drugi zestaw obejmował kontrast, energię, odwrotny moment różnicy, entropię oraz miary odcienia lub uwydatnienia klastra. Trzeci zestaw obejmował miary akcentu krótkiego/długiego przebiegu, niejednorodności długości przebiegu, niejednorodności GL, akcentu niskiego/wysokiego przebiegu GL, akcentu niskiego/wysokiego GL krótkiego przebiegu i akcentu niskiego/wysokiego GL długiego przebiegu. Do zbadania powiązań między kohortami wykorzystano uogólnione równania estymacyjne. Przeprowadzono trzystopniowe analizy mediacyjne w celu ustalenia, czy prenatalny stres matki pośredniczył w statusie pandemicznym i cechach łożyska. Do badania włączono 228 ciężarnych, z których 165 i 63 pochodziły odpowiednio z kohorty przedpandemicznej i pandemicznej i wykonały odpowiednio 267 i 89 badań MRI. Spośród nich 102 osoby z kohorty przedpandemicznej i 26 z kohorty pandemicznej zostały poddane dwukrotnemu skanowaniu, natomiast pozostałe osoby zostały poddane jednemu skanowaniu. Mediana wieku ciążowego podczas skanowania MRI wynosiła 29,3 i 30,1 tygodnia odpowiednio dla kohorty przedpandemicznej i pandemicznej. Mierniki dystresu matki, odzwierciedlone przez odpowiedzi EPDS i PSS, były wyższe w kohorcie pandemicznej. Kohorta pandemiczna wykazała również zwiększoną objętość i grubość łożyska, ale zmniejszone wydłużenie, dostosowane do wieku ciążowego w momencie MRI. Objętość/grubość łożyska pozostała niezmieniona, gdy dodatkowo skorygowano ją o niepokój matki. Kohorta pandemiczna wykazała również niższą średnią GL, ale wysoką kurtozę GL i skośność GL. W kohorcie pandemicznej zmniejszono nacisk na niski/wysoki GL, krótki przebieg niskiego/wysokiego GL oraz długi przebieg wysokiego GL, natomiast zwiększono nierównomierność długości przebiegu. Wydłużenie łożyska, objętość i niejednolitość długości biegu były pozytywnie związane z masą urodzeniową w obu kohortach. Średnia GL była negatywnie związana z masą urodzeniową w kohorcie pandemicznej, podczas gdy kurtoza GL była związana pozytywnie. Dalsze analizy wskazały, że EPDS i PSS pośredniczyły w związku między statusem pandemicznym a cechami łożyska. W analizach wrażliwości przeprowadzonych z dodatkowymi zmiennymi, masa ciała matki w czasie MRI była istotnie związana z kilkoma cechami teksturalnymi, takimi jak średnia, wariancja lub kurtoza GL i cień lub wydajność klastra. Znaczące zmiany zaobserwowano w cechach morfometrycznych i teksturalnych łożyska między kohortami i były częściowo pośredniczone przez wyższą depresję i matczyny niepokój w kohorcie pandemicznej. Łożyska badane w kohorcie pandemicznej wykazywały zwiększoną objętość i grubość, z asymetrią intensywności sygnału obrazowego, większymi obszarami niejednorodnymi i większą niejednorodnością obrazu łożyska. Nie zaobserwowano różnic czasowych w rozwoju łożyska w kohorcie pandemicznej. W szczególności, kliniczne implikacje tych zmienionych cech łożyska na rozwój dziecka są niejasne; jednakże, obecnie prowadzone są badania w celu lepszego zrozumienia potencjalnego wpływu tych różnic.