W najnowszym artykule opublikowanym w czasopiśmie Nature Medicine badacze porównują skuteczność szczepionek przeciwko chorobie koronawirusowej 2019 (COVID-19) pomiędzy osobami otyłymi a osobami z prawidłowym wskaźnikiem masy ciała (BMI) mieszczącym się w przedziale 18,5-24,9 kg/m2. Aktualne szacunki wskazują, że 3% populacji Wielkiej Brytanii i 9% populacji Stanów Zjednoczonych uważa się za otyłych. Otyłość może zwiększać ryzyko rozwoju wielu chorób współistniejących, takich jak cukrzyca typu II (T2D) i przewlekłe choroby nerek. Podczas pandemii COVID-19 ciężka otyłość została zidentyfikowana jako krytyczny czynnik ryzyka rozwoju ciężkiej postaci COVID-19. Ponieważ szczepionki COVID-19 zmniejszają ryzyko wystąpienia ciężkiej postaci COVID-19, istnieje pilna potrzeba oceny wpływu otyłości na odpowiedzi na szczepionki z messenger ribonucleic acid (mRNA) i wektora adenowirusowego. W kilku badaniach sugerowano, że otyłość upośledza odpowiedzi immunologiczne na wiele szczepionek, takich jak szczepionki przeciwko wściekliźnie, grypie i zapaleniu wątroby. W rzeczywistości niektóre badania wykazały, że szczepionki przeciwko COVID-19 wywołują niższe miano przeciwciał u osób otyłych w porównaniu z populacją ogólną, co sprawia, że osoby te są w grupie wysokiego ryzyka wystąpienia ciężkiej postaci COVID-19. W tym badaniu naukowcy badają trwałość ochrony zapewnianej przez szczepienie COVID-19 u osób otyłych. W tym celu zidentyfikowano w pełni zaszczepione otyłe osoby dorosłe w wieku 18 lat lub starsze ze szkockiej platformy nadzoru Early Pandemic Evaluation and Enhanced Surveillance of COVID-19 (EAVE II). Ta kohorta badawcza otrzymała co najmniej dwie dawki szczepionki mRNA-1273, BNT162b2 lub ChAdOx1 nCoV-19 między 8 grudnia 2020 r. a 19 marca 2022 r. Około 500 000 osób było otyłych, z czego 98 000 było ciężko otyłych z BMI powyżej 40 kg/m2 i doświadczyło ciężkich wyników COVID-19. Druga kohorta badawcza obejmowała 41 i 16 osób z prawidłowym BMI, które oceniano odpowiednio sześć miesięcy po serii szczepień podstawowych i po szczepieniu trzecią dawką. Platforma EAVE II pozwoliła badaczom na zbadanie wpływu cech klinicznych i socjodemograficznych uczestników badania, w tym historii COVID-19, czasu, jaki upłynął od otrzymania drugiej i trzeciej dawki szczepionki, oraz dominującego wariantu koronawirusa 2 zespołu ostrej niewydolności oddechowej (SARS-CoV-2) w momencie szczepienia. Dla większości osób pomiary BMI były dostępne w ich kartotece podstawowej opieki zdrowotnej. Jeśli brakowało, badacze obliczyli dane BMI przy użyciu średniej z 10 regresji najmniejszych kwadratów z wszystkimi innymi zmiennymi niezależnymi objętymi predyktorami. Określono częstość i wskaźnik na każdy 1000 osobo-lat poważnych wyników COVID-19. Związek między czynnikami socjodemograficznymi i klinicznymi a wynikami badania jako współczynniki proporcji (RR) z 95% przedziałami ufności (CI) został również określony przy użyciu uogólnionych modeli liniowych (GLM). Skorygowane współczynniki RR (aRR) uzyskano również po skorygowaniu o wszystkie czynniki zakłócające, takie jak płeć i wiek. W tym badaniu badacze prospektywnie oceniali czasowo zmienne humoralne odpowiedzi immunologiczne wywołane przeciwko autentycznemu szczepowi koronawirusa 2 zespołu ostrej niewydolności oddechowej (SARS-CoV-2) u zaszczepionych osób z ciężką otyłością i prawidłowym BMI. Osoby z wyższym BMI, w tym osoby uznane za otyłe i ciężko otyłe, miały zwiększone ryzyko wystąpienia ciężkiej COVID-19, w tym hospitalizacji i śmiertelności. Osoby ciężko otyłe miały również mniejszą liczbę miana przeciwciał neutralizujących sześć miesięcy po szczepieniu podstawowym niż osoby z prawidłowym BMI. Zmieniona kinetyka przeciwciał odzwierciedla zmniejszone powinowactwo lub dysocjację między przeciwciałami wiążącymi domenę receptora (RBD) i potencjałem neutralizującym, co zostało wcześniej zaobserwowane u pacjentów z ciężką postacią COVID-19 w innych ustawieniach, takich jak po szczepieniu grypy. Jednak szczytowe poziomy przeciwciał były wyższe u osób ciężko otyłych niż u osób z normalnym BMI. Tak więc dostarczenie szczepionki nie zawiodło u osób otyłych z powodu małej długości igły, co sugeruje, że stały schemat dawkowania jest bardziej odpowiedni do szczepienia COVID-19 wszystkich osób, w tym osób ciężko otyłych. Wyniki badania wykazały, że szczepionki COVID-19 nie zawodzą w ukierunkowaniu na neutralizujące epitopy kolców u osób z ciężką otyłością. Zamiast tego, brak przeciwciał o wysokim powinowactwie wiąże się ze względnym zmniejszeniem zdolności neutralizacyjnej przeciwciał indukowanych szczepionką. Istnieje coraz więcej dowodów na to, że utrata masy ciała nawet o 5% może zmniejszyć ryzyko wielu powikłań metabolicznych wynikających z chorób takich jak T2D, które często dotykają osoby otyłe. Tak więc modyfikacje stylu życia i interwencje, takie jak chirurgia bariatryczna, które pomagają w osiągnięciu utraty masy ciała, mogłyby podobnie złagodzić wyniki COVID-19. Dalsze badania powinny określić, czy hiperglikemia moduluje ryzyko złych wyników COVID-19 u osób z otyłością olbrzymią. Dodatkowych badań wymaga również sprawdzenie, czy utrata masy ciała ma korzystny wpływ na humoralną odporność wywołaną szczepionką COVID-19. Chociaż wdrożenie programów szczepień może stanowić wyzwanie dla świadczeniodawców, częstsze podawanie dodatkowych dawek przypominających u osób otyłych, które z czasem szybko tracą humoralną odpowiedź poszczepienną, mogłoby pomóc tej populacji wysokiego ryzyka uzyskać trwałą ochronę przed ciężką postacią COVID-19.