Kto z nas nie marzy o tym, by nie można było mu się oprzeć?

Szczerze mówiąc, kto z nas nie marzy o tym, by nie można było mu się oprzeć? Być adorowanym przez wielu mężczyzn, a potem móc wybrać tego najlepszego? Feromony odgrywają ważną rolę w przyciąganiu partnera. Poprzez te hormonalne substancje sygnalizacyjne, nieświadomie wymieniamy informacje seksualne. Ale jak dokładnie działają feromony, gdzie powstają i dlaczego czynią nas tak nieodpartymi? "Ptaki to robią, pszczoły to robią, ..." - ale dlaczego właściwie? Na pewno nie dlatego, że są zakochani. W końcu w świecie zwierząt nie ma miejsca na romantyzm - tam rządzą instynkty. Dobrze więc, że my, ludzie, jesteśmy inaczej skonstruowani. A może jednak? Jeśli wierzyć badaniom, w każdym z nas istnieje mała, napędzana popędem istota, która nie zawsze działa racjonalnie, ale jest niezwykle wrażliwa na atraktanty seksualne, tzw. feromony. Czym jednak są feromony i jak determinują nasze działania? Feromony to w dużej mierze bezwonne atraktanty seksualne, które zarówno zwierzęta, jak i ludzie wykorzystują do sygnalizowania naszej gotowości do współżycia. W dosłownym tłumaczeniu grecki termin feromony oznacza "nośnik pobudzenia". Nie jesteśmy świadomie świadomi feromonów - jak moglibyśmy być, nie widzimy ich ani nie czujemy zapachu! Ale na poziomie fizycznym nasze ciało reaguje niezwykle gwałtownie i inicjuje istny pęd hormonalny. Przez długi czas zaprzeczano działaniu feromonów na człowieka - jednak wyniki badań to potwierdzają: Feromony wyzwalają nie tylko pożądanie seksualne, ale także współczucie, agresję i inne uczucia związane z interakcją społeczną. Do tej pory u ludzi wykryto ponad 50 feromonów. Najważniejsze z nich to andostrenol i androstenon. Jeśli mężczyzna dostrzega u kobiety np. feromon andostrenol, ocenia ją jako bardziej wrażliwą, atrakcyjną seksualnie i inteligentną. Z kolei feromon androstenon działa szczególnie atrakcyjnie na kobiety. Rozjaśnia nastrój i wzbudza pożądanie seksualne.

Za to, jak pachniemy, czym pachniemy, odpowiadają przede wszystkim bakterie

Za to, jak pachniemy, czym pachniemy, odpowiadają przede wszystkim bakterie, które żyją na naszej skórze i we włosach. Gdy się pocimy lub wydzielamy sebum, maleńkie żyjątka rozkładają bezwonne dotąd substancje - tworząc m.in. kwas masłowy, a my zaczynamy pachnieć. Czy to podczas uprawiania sportu, pracy, imprezowania czy seksu, nigdy nie ma takiego momentu w naszym życiu, w którym nie pachniemy czymś. Każdy człowiek pachnie indywidualnie - rozpoznajemy osobę po jej zapachu, po szamponie, perfumach czy detergencie. A czasem ten zapach też coś wyzwala: na przykład to, że czujemy się bezpiecznie lub nawet mamy ochotę zbliżyć się do danej osoby. "To dobre pytanie" - mówi Karl Grammer, behawiorysta i biolog ewolucyjny z Wydziału Antropologii Uniwersytetu Wiedeńskiego. W rzeczywistości istnieją liczne badania, które dotyczą tego pytania. Problem: większość tych badań pochodzi z przemysłu, mówi Grammer. Oznacza to, że badacze zazwyczaj w końcu dowiadują się tego, czego chcieli się dowiedzieć. Ponadto wiele wyników badań jest ze sobą sprzecznych. "W sprawach zapachu i seksualności jest więc więcej hipotez niż dowodów naukowych" - mówi Grammer. Rozpowszechniona teoria mówi na przykład, że mężczyźni i kobiety uważają zapach swojego odpowiednika za atrakcyjny właśnie wtedy, gdy układ odpornościowy jednego - a więc i jego geny - znacznie różni się od układu drugiego, mówi Grammer. Z perspektywy natury miałoby to sens. Jeśli kobieta zachodzi w ciążę z mężczyzną, którego geny bardzo różnią się od jej własnych, "to dziecko otrzymuje szczególnie wyrafinowany zespół komórek odpornościowych i dzięki temu jest lepiej chronione przed pasożytami" - mówi Grammer. Ale czy ludzie naprawdę lubią zapach kogoś, kto ma inne geny niż ich własne? "Teoria brzmi wiarygodnie, ale nie została naukowo udowodniona" - mówi behawiorysta Grammer.