Po postawieniu diagnozy lekarz może opracować plan leczenia

Po postawieniu diagnozy lekarz może opracować plan leczenia. Pozwoli to określić formę leczenia (psychoterapeutyczną, fizykalną lub łączoną) oraz zadecydować, czy będzie to terapia indywidualna czy par. Jeśli przyczyną braku aktywności seksualnej u mężczyzn są choroby serca, naczyń lub nerwów, cukrzyca, marskość wątroby, niewydolność nerek lub nowotwór, rozwiązaniem może być terapia dostosowana do danego obrazu klinicznego. Może być również konieczna zmiana niektórych leków, np. leków na nadciśnienie, w porozumieniu z lekarzem prowadzącym. Jeśli za uporczywe erotyczne otępienie odpowiada poważny niedobór testosteronu, w przywróceniu funkcji seksualnych może pomóc testosteronowa terapia zastępcza (TRT). Do tego jednak lekarz musi wykluczyć inne przyczyny. W Niemczech testosteron jest dostarczany do organizmu poprzez kapsułki, żele, które są nakładane na skórę lub zastrzyki. Plastry, implanty i tabletki umieszczane pod językiem nie przyjęły się. Do leczenia preferowane są preparaty z naturalnym testosteronem. W porozumieniu z lekarzem prowadzącym, podawanie witaminy D może również uregulować hormony w organizmie i ponownie zwiększyć popęd płciowy. Jeśli z czasem produkcja hormonów płciowych spada i w efekcie zmniejsza się pożądanie, mężczyźni mogą w pewnym stopniu przeciwdziałać temu rozwojowi, prowadząc prozdrowotny tryb życia, uprawiając sport i stosując zbilansowaną dietę. Poziom hormonów może być również zwiększony poprzez utrzymanie masy ciała w zdrowym zakresie.

Często wizyta u lekarza rodzinnego jest inicjowana przez partnera

Bardzo niewielu mężczyzn z własnej woli szuka porady u lekarza, gdy nie odczuwa pożądania seksualnego. Często wizyta u lekarza rodzinnego jest inicjowana przez partnera. Po wstępnym badaniu lekarz ogólny może skierować pacjenta do specjalisty z zakresu psychoterapii, urologii lub andrologii. W celu ustalenia zaburzenia apetytu seksualnego i jego podłoża ważna jest szczegółowa anamneza seksualna (pytanie o relacje w parze, życie seksualne itp. Pierwszym krokiem jest szukanie możliwych przyczyn fizycznych. Wszelkie inne dolegliwości, które na pierwszy rzut oka wydają się nie mieć nic wspólnego z brakiem chęci, mogą stanowić cenną wskazówkę. Do najważniejszych metod diagnostycznych w przypadku utraty libido należą: badania urologiczne badania krwi diagnostyka ewentualnych chorób przewlekłych i zaburzeń hormonalnych W przypadku zaburzeń apetytu seksualnego, w dalszym toku leczenia należy uwzględnić również:partnera:w - nawet jeśli jest to przyczyna fizyczna. Jeśli nie ma fizycznej przyczyny, lekarz może skierować pacjenta do lekarza specjalisty lub terapeuty. Terapeuci zwykle zaczynają od pytania samego pacjenta o możliwe psychologiczne, społeczne lub fizyczne przyczyny pożądania seksualnego. W razie potrzeby można również skonsultować się z partnerem pacjenta. W celu zdiagnozowania problemu specjaliści mogą wykorzystać testy psychometryczne, takie jak kwestionariusze oraz inne metody diagnostyczne stosowane w psychoterapii, a także wywiady pogłębione.