W najnowszym badaniu opublikowanym w czasopiśmie Antioxidants, naukowcy omawiają potencjalną rolę melatoniny w regulacji metylacji kwasu dezoksyrybonukleinowego (DNA). Melatonina, hormon produkowany przez szyszynkę, odgrywa kluczową rolę w regulacji różnych procesów komórkowych, takich jak chronobiologia, apoptoza, proliferacja, uszkodzenia oksydacyjne, regulacja odporności, pigmentacja i metabolizm mitochondriów. Wcześniejsze badania wykazały związek między zaburzeniem cyklu okołodobowego a niestabilnością genomu, w tym zmianami we wzorcach metylacji DNA. Potencjalna rola melatoniny w regulacji metylacji DNA jest obiecującym obszarem badań ze względu na wpływ niestabilności genomowej na inicjację raka i rozwój chorób nienowotworowych, ponieważ metylacja DNA stała się nowym celem w terapii klinicznej. Melatonina odgrywa kluczową rolę w regulacji ekspresji genów, w tym genów związanych z procesami epigenetycznymi, ze względu na jej różnorodne efekty biologiczne. Melatonina wpływa również na poziom metylacji DNA, co może prowadzić do zwiększonego różnicowania komórek. Melatonina zmniejsza poziom metylacji (5-mC) poprzez hamowanie ekspresji DNMT1 i białka wiążącego metyl CpG 2 (MeCP2). Wydaje się jednak, że melatonina nie wpływa na poziom ekspresji DNMT3A i DNMT3B, które są odpowiedzialne za metylację de novo. W związku z tym melatonina może mieć silniejszy wpływ na zachowanie metylacji DNA podczas replikacji DNA. Białka TET są odpowiedzialne za demetylację DNA, która odpowiada za znaczną część stanu metylacji DNA w genomie. Wpływ melatoniny na ekspresję DNMT sugeruje, że hormon ten może wpływać na aktywną demetylację DNA. Na przykład, jedno z badań wykazało, że zarodki myszy pozbawione N-acetylotransferazy aralkiloaminy (AANAT), kluczowego enzymu w produkcji melatoniny, wykazywały zmniejszoną ekspresję TET2 i zmiany w metylacji DNA. Warto zauważyć, że proces ten był odwracalny po suplementacji melatoniną. Produkcja melatoniny jest zaburzona przez ekspozycję na ALAN. Synteza melatoniny w szyszynce jest regulowana przez komórki zwojowe siatkówki, które zawierają melanopsynę, fotopigment, który jest bardzo wrażliwy na światło o krótkiej długości fali. Ekspozycja na ALAN może prowadzić do zmniejszonego wydzielania melatoniny. Poprzednie badania wykazały, że obniżony poziom melatoniny spowodowany przez ALAN może przyczyniać się do wyższych wskaźników nowotworów hormonozależnych. Co więcej, ALAN może być odpowiedzialny za wzrost guzów i rozwój globalnej hipometylacji DNA w guzach raka piersi 4T1 u myszy BALB/c o krótkim dniu aklimatyzacji. Ekspozycja na ALAN została przypisana hipometylacji DNA w tkance trzustki, a także niższemu poziomowi glukozy i insuliny u szczurów, co odzwierciedla znaczący wpływ ALAN na reakcje metaboliczne. Jedno z ostatnich badań wykazało, że narażenie na ALAN jest związane z wyższymi wskaźnikami chorób sercowo-naczyniowych, cukrzycy i otyłości, szczególnie wśród starszych pacjentów. Hipermetylacja receptora melatoniny MT1 (MTNR)-1B została zaproponowana jako nowy epigenetyczny marker miażdżycy, choroby metabolicznej. Podsumowując, badania te wskazują na silny związek między funkcją melatoniny a stanem metylacji DNA. W jednym z badań dotyczących hodowli chomików naukowcy odkryli, że stosowanie melatoniny podobnej do zimowej prowadziło do zmniejszonej ekspresji DNMT w podwzgórzu, powodując w ten sposób hipometylację promotora dio3, co prowadziło do regresji gonad. Melatonina wydaje się również bezpośrednio wpływać na rozwój zarodka poprzez swój udział w przeprogramowaniu metylacji DNA. Melatonina może również poprawiać rozwój zarodków poprzez indukowanie modyfikacji metylacji DNA genów związanych z pluripotencją i funkcjami specyficznymi dla tkanek. Wpływ melatoniny na różnicowanie komórek macierzystych został już wcześniej opisany. Melatonina promuje odontogenne różnicowanie ludzkich komórek miazgi zębowej (hDPC) i zmniejsza globalną metylację DNA i MeCP. Warto zauważyć, że utrata metylacji sprzyja różnicowaniu komórek macierzystych, podczas gdy hipermetylacja utrzymuje macierzystość komórek. Co więcej, suplementacja melatoniną indukuje różnicowanie w hDPC poprzez interakcję białkową, która wpływa na globalne zmiany metylacji DNA.
czwartek, 18 maja 2023
Powiązania między narażeniem na zanieczyszczenie powietrza a ciężkim przebiegiem COVID-19
W niedawnym badaniu opublikowanym w czasopiśmie Nature Communications zbadano powiązania między długotrwałym narażeniem na zanieczyszczenie powietrza a ciężką chorobą koronawirusową 2019 (COVID-19). Zanieczyszczenie powietrza przyczynia się do globalnego obciążenia chorobami. Istnieją ograniczone dowody na wpływ długotrwałego narażenia na zanieczyszczenie powietrza na częstość występowania i nasilenie ostrych infekcji dróg oddechowych. COVID-19 jest wywoływany przez koronawirusa zespołu ostrej niewydolności oddechowej 2 (SARS-CoV-2), objawiającego się głównie jako ostra choroba układu oddechowego. Ustalono, że zanieczyszczenia powietrza mogą osłabiać odporność płuc na infekcje. Badania ekologiczne z wczesnej pandemii COVID-19 wykazały związek między zanieczyszczeniem powietrza a wyższym ryzykiem hospitalizacji i śmiertelności z powodu COVID-19. Nadal jednak wymagane są badania na poziomie indywidualnym, aby przezwyciężyć ograniczenia metodologiczne tych badań ekologicznych. W kilku badaniach na poziomie indywidualnym odnotowano związek między narażeniem na zanieczyszczenie powietrza a hospitalizacją związaną z COVID-19, zwłaszcza w przypadku pyłu zawieszonego o średnicy poniżej 2,5 μm (PM2,5); szacunki dotyczące dwutlenku azotu (NO2) są mniej spójne w literaturze. Istnieje jednak wiele luk w wiedzy ze względu na niejednorodność szacunków dotyczących ciężkości lub śmiertelności COVID-19. W niniejszym badaniu zbadano związki między narażeniem na zanieczyszczenie powietrza a nasileniem COVID-19 i śmiertelnością w 2020 r. w Katalonii w Hiszpanii. W ramach innego projektu stworzono populacyjną kohortę dorosłych Katalończyków. Uczestnicy zostali zidentyfikowani na podstawie rejestru osób ubezpieczonych przy użyciu unikalnych identyfikatorów. Bazy danych podstawowej opieki zdrowotnej, pilnej opieki i ostrych wypisów szpitalnych zostały połączone za pomocą identyfikatorów. Dane dotyczące wyników testów SARS-CoV-2 uzyskano z systemu nadzoru. Głównym wynikiem była hospitalizacja związana z COVID-19. Drugorzędowe wyniki obejmowały długość pobytu w szpitalu (LOS), przyjęcie na oddział intensywnej terapii (OIOM) i zgon. W głównej analizie uwzględniono diagnozy COVID-19 od marca do grudnia 2020 r., które nie obejmowały diagnoz z domów opieki. Naukowcy ocenili narażenie na poziomy PM2,5, ozonu i NO2 w otoczeniu. Wykorzystali modele proporcjonalnych zagrożeń Coxa, aby zidentyfikować związki między średnim zanieczyszczeniem powietrza w 2019 r. a przyjęciem do szpitala lub na OIOM związanym z COVID-19 i zgonem w oddzielnych modelach z jednym i dwoma zanieczyszczeniami. Modele ujemnej regresji dwumianowej wykorzystano do zbadania związku między średnim rocznym zanieczyszczeniem powietrza a LOS. Główny model analityczny został skorygowany o płeć, wiek, status palenia, indywidualny dochód, region zdrowia, miejskość, odsetek osób niebędących obywatelami Hiszpanii, tygodniowy średni odsetek pozytywnych testów, wskaźnik społeczno-ekonomiczny małego obszaru oraz odległość do najbliższego ośrodka podstawowej opieki zdrowotnej. Dodatkowo przeprowadzono sześć analiz wrażliwości. Naukowcy uwzględnili ponad 4,66 miliona osób, głównie kobiet, w średnim wieku 53,6 lat. W 2020 r. zdiagnozowano 340 608 przypadków COVID-19. Większość przypadków (73%) zdiagnozowano w ośrodkach podstawowej opieki zdrowotnej. Hospitalizacji wymagało 14% przypadków COVID-19, a 1,4% zostało przyjętych na oddziały intensywnej terapii. Ogółem zgon związany z COVID-19 wystąpił w 3% przypadków. Prawie 37% zgonów z powodu COVID-19 miało miejsce wśród pacjentów niehospitalizowanych. Mediana czasu pobytu w szpitalu wynosiła siedem dni. Średnie roczne szacunki zanieczyszczenia powietrza wyniosły 13,9 μg/m3 dla PM2,5, 91,6 μg/m3 dla ozonu i 26,2 μg/m3 dla NO2. Wyższe średnie roczne narażenie na PM2,5 lub NO2 wiązało się ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia COVID-19 w modelach pojedynczego zanieczyszczenia. Ekspozycja na PM2,5 lub NO2 była pozytywnie powiązana z przyjęciem do szpitala lub na OIOM, LOS i zgonem. W modelach dwuzanieczyszczeniowych narażenie na PM2,5 było dodatnio związane z hospitalizacją i LOS w szpitalu po skorygowaniu o NO2. Podobnie, NO2 zachował pozytywny związek z hospitalizacją lub przyjęciem na OIOM po dostosowaniu do PM2.5. W modelach z jednym zanieczyszczeniem występował ujemny związek z wynikami COVID-19 dla narażenia na ozon, ale był on dodatni lub zerowy po dostosowaniu do NO2. W modelu z dwoma zanieczyszczeniami narażenie na ozon było dodatnio związane z LOS. Analizy wrażliwości odtworzyły podobne wyniki, z wyjątkiem sytuacji, gdy uwzględniono diagnozy COVID-19 z domów opieki. W podzbiorze z potwierdzonymi laboratoryjnie diagnozami COVID-19 związki były podobne w przypadku przyjęcia do szpitala lub na OIOM, jak w analizie głównej, choć w mniejszym stopniu. Zespół zidentyfikował pozytywne powiązania ekspozycji na czarny węgiel (BC) z przyjęciem do szpitala lub na OIOM związanym z COVID-19, LOS i zgonem.