czwartek, 6 kwietnia 2023

Jak wynika z badań, postrzeganie obrazu własnego ciała przez nastolatków kształtuje nawyki żywieniowe

W najnowszym badaniu opublikowanym w czasopiśmie Nutrition Reviews, naukowcy dokonują przeglądu aktualnej literatury w celu określenia związku między nawykami żywieniowymi a postrzeganiem obrazu ciała i zadowoleniem z niego u nastolatków. Młodzież przechodzi znaczące zmiany fizyczne, behawioralne i psychologiczne podczas przejścia z dzieciństwa do dorosłości. Obawy dotyczące obrazu siebie w tym wrażliwym wieku, na które wpływają opinie i naciski ze strony rodziny i rówieśników, a także wyobrażenia o stereotypowym idealnym obrazie ciała wzmacniane przez media społecznościowe, mogą wywołać niezdrowe nawyki żywieniowe u nastolatków. Obraz ciała odnosi się do postrzegania swojego rozmiaru i kształtu ciała, które mogą lub nie mogą odzwierciedlać rzeczywisty kształt lub rozmiar. Wizerunek ciała jest często związany z uczuciami i myślami, jakie człowiek ma na temat swojego postrzeganego obrazu siebie. Obraz ciała ma komponenty związane z percepcją, satysfakcją, zachowaniem i poznaniem. Na przykład, postrzeganie obrazu ciała odnosi się do tego, jak dokładnie dana osoba postrzega siebie, podczas gdy satysfakcja z obrazu ciała zależy od tego, jak blisko jej postrzeganie siebie odpowiada idealnemu obrazowi ciała. Obraz ciała jest powiązany z pewnością siebie, samooceną, ćwiczeniami i zachowaniami żywieniowymi, a także wpływa na to, jak często dana osoba ma myśli związane z wyglądem. Ponadto, postrzeganie obrazu ciała może wpływać na decyzje dotyczące ilości i rodzaju spożywanych pokarmów. Podczas gdy wiele badań dotyczyło ogólnego związku między obrazem ciała a zaburzeniami odżywiania, niewiele z nich badało związek między obrazem ciała a nawykami żywieniowymi u nastolatków. W niniejszej pracy badacze dokonali systematycznego przeglądu badań, w których badano, czy postrzeganie obrazu ciała i satysfakcja z niego u nastolatków były powiązane z ich zwyczajami żywieniowymi. Badania zostały uwzględnione w przeglądzie, jeśli były to badania typu case-control, przekrojowe lub kohortowe w języku angielskim, hiszpańskim lub francuskim. Włączone badania badały związek między wskaźnikami nawyków żywieniowych lub wzorcami żywieniowymi, takimi jak codzienne spożycie owoców i warzyw, a postrzeganiem obrazu ciała i zadowoleniem z niego wśród młodzieży w wieku od 10 do 18 lat. Kryteria wykluczenia obejmowały cel oceny wpływu konkretnych interwencji, oceny wykorzystujące spożycie energii lub konkretnych składników odżywczych lub badania dotyczące szerszej grupy wiekowej bez skupienia się na uczestnikach w wieku młodzieńczym. Badania porównywano poprzez wyodrębnienie standardowych danych dotyczących wielkości próby, reprezentacji płci w badanej populacji, roku publikacji, wyników związanych z postrzeganiem obrazu ciała, satysfakcji z obrazu ciała i nawyków żywieniowych, a także głównych ustaleń dotyczących związków pomiędzy obrazem ciała a nawykami żywieniowymi. Wyniki były niejednorodne w odniesieniu do postrzegania obrazu ciała i nawyków żywieniowych. Niektóre badania wskazywały, że młodzież z błędnym postrzeganiem masy ciała ma więcej niezdrowych nawyków żywieniowych, podczas gdy dokładne postrzeganie masy ciała prowadziło do większego przestrzegania zdrowych wzorców żywieniowych, takich jak dieta śródziemnomorska. Porównywalnie, inne badania wskazały, że młodzież z dokładniejszym postrzeganiem swojej masy ciała miała niezdrowe nawyki żywieniowe z większym spożyciem słodyczy, hamburgerów, chipsów i słodzonych napojów. Młodzież, która albo nie docenia swojej masy ciała, albo ma dokładną percepcję swojej masy ciała i nie uważa się za osobę z nadwagą, może nie odczuwać potrzeby utraty zbędnych kilogramów i w rezultacie może oddawać się niezdrowym nawykom żywieniowym. Z kolei nastolatki, które przeceniają swoją masę ciała, mogą dążyć do utraty wagi poprzez zdrowe zachowania, takie jak regularne ćwiczenia i zdrowe nawyki żywieniowe, albo oddawać się niezdrowym praktykom, takim jak restrykcyjne diety i nadmierne ćwiczenia. Podobną niejednorodność odnotowano w związku między zadowoleniem z obrazu ciała a nawykami żywieniowymi. W niektórych badaniach odnotowano, że młodzież zadowolona z obrazu własnego ciała oddawała się zdrowym nawykom żywieniowym, takim jak spożywanie większej ilości warzyw i owoców. Z kolei nastolatki niezadowolone z obrazu ciała stosowały restrykcyjne diety i inne niezdrowe nawyki żywieniowe. Obserwacja ta kontrastuje z innymi badaniami, w których stwierdzono, że niezadowolenie z obrazu ciała zachęca nastolatków do zdrowszego odżywiania się i stosowania diety śródziemnomorskiej. Wzorce związane z płcią zostały również zaobserwowane w związku pomiędzy postrzeganiem obrazu ciała i nawykami żywieniowymi. Ogólnie rzecz biorąc, dziewczęta przeceniały swoją masę ciała i miały chęć schudnięcia, podczas gdy chłopcy niedoceniali swojej masy ciała i próbowali przytyć. Co więcej, dziewczęta, które chciały schudnąć, oddawały się zdrowszym nawykom żywieniowym, takim jak zwiększone spożycie warzyw i owoców oraz ograniczenie spożycia żywności przetworzonej; często jednak opuszczały śniadanie. Z kolei chłopcy wykazywali niewielkie przywiązanie do zdrowszych wzorców żywieniowych lub diety śródziemnomorskiej. Te różnice między płciami w postrzeganiu obrazu ciała odzwierciedlają różne naciski społeczne, które działają na dziewczęta i chłopców, przy czym dziewczęta pragną być szczuplejsze, a chłopcy preferują bardziej umięśniony typ ciała.

środa, 5 kwietnia 2023

Zmniejszenie ryzyka sercowo-naczyniowego w cukrzycy typu 2: badanie zachęca do lepszego stosowania terapii ratujących życie

W najnowszym badaniu opublikowanym w American Heart Journal naukowcy badają skuteczność obecnych podejść do zmniejszenia ryzyka zdarzeń sercowo-naczyniowych u pacjentów z cukrzycą typu 2 (T2D). Pacjenci z T2D są narażeni na zwiększone ryzyko hospitalizacji, obniżenia jakości życia i kosztów finansowych z powodu powikłań sercowo-naczyniowych. Powikłania te są odpowiedzialne za ponad 50% zgonów u pacjentów z T2D, a częstość ich występowania stale rośnie. Wykazano, że agoniści receptora glukagonopodobnego peptydu-1 (GLP-1RA) oraz inhibitory kotransportera sodowo-glukozowego-2 (SGLT2i), opracowane w celu obniżenia stężenia glukozy, poprawiają stan nerek i układu sercowo-naczyniowego, a także śmiertelność wśród pacjentów z T2D wysokiego ryzyka. W obecnym badaniu naukowcy analizują trend stosowania terapii opartych na dowodach naukowych w celu obniżenia ryzyka sercowo-naczyniowego u pacjentów z T2D na przestrzeni czasu. Do badania włączono dorosłych pacjentów w wieku 18 lat i starszych, którzy chorowali na T2D i którym przepisano co najmniej jedną terapię obniżającą stężenie glukozy z listy klas leków, w tym insulinę, sulfonylomocznik, metforminę, tiazolidinedion (TZD), GLP1RA, DPP-4i oraz SGLT2i. W badaniu skupiono się na kilku podgrupach pacjentów, w tym z niewydolnością serca (HF), miażdżycową chorobą sercowo-naczyniową (ASCVD) i przewlekłą chorobą nerek (CKD). W ramach podgrupy ASCVD pacjenci mieli różne schorzenia, takie jak choroba tętnic obwodowych, choroba wieńcowa (CAD) i choroba naczyniowo-mózgowa. Podgrupa chorób naczyniowo-mózgowych obejmowała pacjentów z przemijającym atakiem niedokrwiennym, wcześniejszym udarem mózgu oraz interwencją w tętnicy szyjnej. W celu określenia skuteczności technik redukcji ryzyka sercowo-naczyniowego u poszczególnych pacjentów badacze obliczyli diabetologiczną kompozytową punktację (diabetes cardiovascular composite score, DCCS). Wynik ten wskazywał odsetek leków zalecanych pacjentowi w celu optymalnego zmniejszenia ryzyka sercowo-naczyniowego. Oceniano pięć potencjalnych leków pod kątem kwalifikacji dla danego pacjenta, w tym GLP-1RA, SGLT2i, statynę, leczenie przeciwzakrzepowe, a także inhibitory konwertazy angiotensyny (ACEI), blokery receptora angiotensyny (ARB) oraz inhibitor nefrylizyny receptora angiotensyny (ARNI). Do obecnego badania włączono łącznie 1 001 542 pacjentów z 391 placówek. Kohorta miała średni wiek około 66 lat i obejmowała 512 807 mężczyzn. Ponad 627 146 pacjentów miało co najmniej jeden stan wysokiego ryzyka, w tym udokumentowane ASCVD, niewydolność serca lub CKD. Dokładniej, 518 270 pacjentów miało zgłoszone ASCVD, 177 518 odnotowało rozpoznanie HF, a 230 519 miało CKD. Ponadto średnie skurczowe ciśnienie krwi wynosiło prawie 130 mmHg, podczas gdy średni wskaźnik masy ciała (BMI) wynosił około 33 kg/m2, a średnia wartość hemoglobiny A1C (HbA1C) wynosiła 7,4%. Najczęściej przepisywanym lekiem obniżającym stężenie glukozy była metformina, której wskaźnik wykorzystania wynosił 73,1%. Insulinę stosowało 36,6% pacjentów, natomiast 12,5% stosowało SGLT2i, a 12,9% GLP-1RA. Stosowanie SGLT2i lub GLP-1RA wśród pacjentów wzrosło z 4,1% do 28,8% od 2013 do 2019 roku. Jednak DCCS zmniejszyło się z 72% do 52% od 2013 do 2019 roku z powodu zwiększenia liczby opcji leków kwalifikujących się do DCCS. Około 18% z 627 146 pacjentów, u których zdiagnozowano ASCVD, HF lub CKD, otrzymywało leki SGLT2i lub GLP-1RA. Młodym mężczyznom bez zgłoszonej HF, ASCVD lub CKD, którym przepisano insulinę, częściej przepisywano leki SGLT2i. Leki GLP-1RA częściej przepisywano młodszym pacjentom, kobietom, osobom bez udokumentowanej ASCVD lub HF oraz przyjmującym insulinę. Płeć męska i rozpoznanie ASCVD wiązały się z większym prawdopodobieństwem stosowania GLP-1RA lub SGLT2i. Porównywalnie, osoby starsze lub z rozpoznaniem HF lub CKD rzadziej przepisywały te leki. Pacjenci w starszym wieku, mężczyźni, osoby z określonymi schorzeniami, takimi jak ASCVD, CKD lub HF, oraz osoby przyjmujące insulinę wykazywali wyższy DCCS. Hierarchiczny model liniowy wykazał, że płeć męska i rozpoznanie CKD były związane z wyższym DCCS, podczas gdy rozpoznanie ASCVD lub HF korelowało z niższym DCCS. Wyniki badania wykazały pozytywny trend w wykorzystaniu leków obniżających poziom glukozy w odniesieniu do redukcji ryzyka sercowo-naczyniowego w czasie. Jednak pomimo potencjalnych korzyści, wykorzystanie tych środków nie jest optymalne, zwłaszcza wśród pacjentów z warunkami wysokiego ryzyka. Obecne badanie podkreśla znaczenie edukacji zarówno kardiologów, jak i pacjentów na temat dodatkowych korzyści płynących z terapii wykraczających poza redukcję stężenia glukozy. Edukacja świadczeniodawców na temat zalet leków SGLT2i i GLP-1RA, a także dostarczenie wskazówek dotyczących przepisywania tych leków i przyjęcie modeli opieki opartych na zespole, może pomóc w zmianie postrzegania tych leków z preparatów obniżających stężenie glukozy na instrumenty zmniejszające ryzyko sercowo-naczyniowe u pacjentów z T2D.