Niedobór insuliny prowadzi do zmniejszenia rozmiarów trzustki

Osoby z cukrzycą typu 1 mają mniejszą trzustkę niż osoby bez cukrzycy. Jest to zaskakujące, ponieważ komórki beta produkujące insulinę stanowią tylko niewielki ułamek trzustki, więc utrata komórek beta w cukrzycy typu 1 nie powinna powodować zmniejszenia rozmiarów trzustki. Teraz badania jednej rodziny z Alabamy doprowadziły naukowców z Vanderbilt University Medical Center do odkrycia, że niedobór insuliny, niezależnie od autoimmunologii związanej z cukrzycą typu 1, jest głównym czynnikiem prowadzącym do znacznego zmniejszenia trzustki. Czterech członków tej ośmioosobowej rodziny ma cukrzycę monogenową spowodowaną rzadką mutacją w genie insuliny, co prowadzi do niedoboru insuliny bez autoimmunizacji. Obrazowanie rezonansem magnetycznym (MRI) trzustki wykazało zmniejszony rozmiar i zmieniony kształt u osób z cukrzycą. Było to podobne do tego, co wcześniej zaobserwowano u osób z cukrzycą typu 1. Te nowe odkrycia zostały opublikowane w Diabetes Care, czasopiśmie American Diabetes Association. Około dwie dekady temu David Pursell i jego żona Ellen uzgodnili, że on i trójka ich sześciorga dzieci, u których zdiagnozowano cukrzycę, będą uczestniczyć w badaniach z nadzieją, że uda się dowiedzieć więcej o tej chorobie. Było to tak proste, jak oddanie niewielkiej ilości krwi. Po latach byli zaskoczeni, gdy zadzwonił do nich naukowiec z Centrum Cukrzycowego Uniwersytetu w Chicago, aby powiedzieć im, że postęp nauki ujawnił, że czwórka dzieci ma cukrzycę monogenową spowodowaną mutacją w genie insuliny, a nie cukrzycę typu 1. W zeszłym roku z Pursellami skontaktowali się naukowcy z VUMC, którzy współpracowali z Siri Greeley, MD, PhD, i kolegami z Kovler Diabetes Center's Monogenic Diabetes Registry. Zespół badawczy z Vanderbilt zapytał, czy rodzina mogłaby pojechać do Nashville, aby wykonać dokładne pomiary trzustki w Centrum Medycznym. Zespół badawczy z VUMC, w skład którego wchodzą Moore, Jordan Wright, MD, PhD, Jon Williams, PhD, Melissa Hilmes, MD, i Alvin C. Powers, MD, wraz z kolegą Jackiem Virostko, PhD, z The University of Texas at Austin, stwierdził wcześniej, że zmniejszenie wielkości trzustki występuje w momencie rozpoznania cukrzycy typu 1. Badacze z Vanderbilt zorganizowali również międzynarodowy zespół, Multicenter Assessment of the Pancreas in Type 1 Diabetes (MAP-T1D), w celu opracowania standaryzowanego protokołu obrazowania MRI do oceny objętości i mikroarchitektury trzustki. "Wiemy, że trzustka jest znacznie mniejsza u osób z cukrzycą typu 1, ale nie było dobrych modeli, aby zrozumieć, co dokładnie się dzieje", powiedział Wright, instruktor w Division of Diabetes, Endocrinology and Metabolism i pierwszy autor na manuskrypcie. "Po raz pierwszy możemy faktycznie wykazać u ludzi, że insulina jest głównym czynnikiem określającym wielkość trzustki, a jej utrata prowadzi do znacznie mniejszej trzustki". David i Ellen oraz ich obecnie dorosłe dzieci, Peggy Rice, Vaughan Spanjer, Chrissy Adolf, Ramsey Nuss i synowie bliźniacy Parker i Martin Pursell, każdy miał mierzony rozmiar trzustki przy użyciu standaryzowanego protokołu Vanderbilt MRI. David, Chrissy, Parker i Martin mają cukrzycę monogenową. "Kiedy rozmawialiśmy z lekarzami w Kovler, zapytali, czy bylibyśmy zainteresowani udziałem w jakichś próbach lub badaniach, a my odpowiedzieliśmy: 'Oczywiście, wszystko, co możemy zrobić'" - powiedział David Pursell. "Kiedy dowiedzieliśmy się, że nasza cukrzyca nie jest spowodowana odpowiedzią immunologiczną z powodu zaatakowania naszych komórek wysepek przez przeciwciała, wtedy pomyśleliśmy, że może mamy szansę na przeszczep komórek wysepek. "Ale też oczywiście jesteśmy w tym wszystkim razem. Jeśli dzięki temu, że nasza rodzina zgłosiła się do tych badań, możemy pomóc komukolwiek innemu, czuliśmy, że warto."

Przegląd podkreśla skuteczność obniżania lipoprotein o niskiej gęstości za pomocą diety w porównaniu z lekami

W niedawnym artykule opublikowanym w czasopiśmie Nutrition, badacze z Australii podsumowali, jak dieta może pomóc w obniżeniu stężenia cholesterolu lipoprotein o niskiej gęstości (LDLc) lub triglicerydów w hipercholesterolemii wielogenowej. Podwyższone stężenie LDLc lub dyslipidemia, w tym wysokie stężenie cholesterolu całkowitego, zwiększa ryzyko zaburzeń kardiometabolicznych i chorób sercowo-naczyniowych (CVDs), zwłaszcza choroby niedokrwiennej serca (IHD), jeśli nie jest zarządzane w odpowiednim czasie. Leczenie farmakologiczne jest niekiedy warunkiem koniecznym w przypadkach złożonych dyslipidemii z komponentem genetycznym. Badania farmakologiczne przyniosły kilka wysoce skutecznych leków opartych na terapii przeciwciałami monoklonalnymi (mAb), z których część badacze nawet zrecenzowali w tej pracy. Leki oparte na nowych podejściach farmakologicznych będą jednak coraz bardziej dostępne w miarę wzrostu popytu, spadku kosztów i, co ważniejsze, gdy metody ich podawania staną się tak wygodne, jak codzienne łykanie pigułek. Dwa efektywne kosztowo leki obniżające poziom LDLc, statyny i ezetymib, są również dostępne do użytku klinicznego. Stanowią one silną konkurencję lub alternatywę dla ścisłej diety, ponieważ obniżają LDLc o ~20%. Inną opcją leczenia są proprotein convertase subtilisin kexin type 9 (PCSK9)-inhibiting mAbs. Badania kliniczne wykazały, że te mAbs obniżają LDLc nawet o 60%, zmniejszając w ten sposób ryzyko sercowo-naczyniowe w sposób zależny od dawki. Badania biochemiczne i genomiczne wykazały, że PCSK9 ma kluczowe znaczenie w metabolizmie LDL i lipidów. Być może dlatego badacze oceniają klinicznie podejścia hamujące PCSK9 poprzez interferencję małego kwasu rybonukleinowego (siRNA). Niestety, choć atrakcyjne, terapie te są drogie i nie nadają się do leczenia umiarkowanej hipercholesterolemii, wywołanej w większości przypadków przez niewłaściwe wzorce żywieniowe. W obecnym przeglądzie narracyjnym badacze szeroko przeszukali opublikowaną literaturę w języku angielskim do lutego 2023 roku na tematy związane z LDLc i możliwościami leczenia w celu jego obniżenia u ludzi. Wielokrotne badania genetyczne potwierdziły, że jest on przyczyną miażdżycowej CVD. Ancel Keys i Mark Hegsted, w latach 50. i 60. ubiegłego wieku, określili ilościowo zmiany poziomu cholesterolu całkowitego w odpowiedzi na zmiany w diecie. Ich równania wykazały, że tłuszcze nasycone podnoszą poziom cholesterolu całkowitego i LDLc dwukrotnie bardziej niż tłuszcze wielonienasycone obniżają je. Ustalili również, że jednonienasycone kwasy tłuszczowe (MUFA) nie mają żadnego do minimalnego wpływu na poziom cholesterolu w surowicy u ludzi. Prawie siedem lat później, badanie Prospective Urban Rural Epidemiology (PURE) potwierdziło, że jeśli spożycie tłuszczów nasyconych jest niskie, trudno jest określić ilościowo ich wpływ na śmiertelność lub wyniki CVD. Badanie to wykazało również, że dieta o wysokiej zawartości tłuszczów nasyconych najbardziej zwiększała stężenie LDLc, podczas gdy MUFA i wielonienasycone kwasy tłuszczowe (PUFA) prawie go nie zwiększały. Później w innym badaniu wykazano, że diety wysokonienasycone MUFA lub wysokowęglowodanowe również obniżały LDLc. Jednak to, czy spożycie nabiału zwiększa stężenie lipidów w surowicy i ryzyko sercowo-naczyniowe, pozostaje kontrowersyjne. Tak więc nadal jest dyskusyjne, czy tłuszcz mleczny, bogaty w nasycone kwasy tłuszczowe, w tym kwas mirystynowy, obniża stężenie LDLc, czy nie. Z drugiej strony, dobrze wiadomo, że eliminacja kwasów tłuszczowych trans czyni dietę zdrowszą. Dalej badacze zwrócili uwagę, jak wielkość cząsteczek LDL wskazuje na ryzyko CVD. Paradoksalnie, diety bogate w nasycone kwasy tłuszczowe z większymi krążącymi cząstkami LDL obniżają ryzyko CVD. Choć częściowo, genetyka również określa, jak jednostka reaguje na manipulację diety tłuszczu. W odniesieniu do zmniejszenia spożycia cholesterolu w diecie, badacze stwierdzili, że redukcja LDLc była umiarkowana, gdy ludzie zmniejszyli spożycie jego identyfikowalnych źródeł, takich jak jaja. Jednak nie działało to w takim stopniu, jak zastąpienie nasyconych kwasów tłuszczowych PUFA. W związku z tym randomizowane badania kontrolowane (RCT) z zastosowaniem modeli nieliniowych wykazały, że obniżenie cholesterolu o 100 mg obniża LDLc o 4,5 mg/dL. Następnie badacze zwrócili uwagę, że oprócz dietetycznych tłuszczów i olejów, inne pokarmy, takie jak owies, jęczmień i orzechy, obniżają LDLc. Jednak te pokarmy roślinne powinny mieć nasycone kwasy tłuszczowe wraz z fitosterolami. Co ciekawe, odkryto, że niestrawny błonnik i węglowodany również obniżają poziom LDLc. Wreszcie, naukowcy podkreślają przyjęcie podejścia całej diety wraz z optymalizacją masy ciała, spożywanie większej ilości ryb i żywności opartej na roślinach, przy jednoczesnym zmniejszeniu spożycia mięsa, alkoholu i soli, a także, co ważne, zmiana charakteru spożycia produktów mlecznych w celu zarządzania poziomem LDLc.