Priapizm jest uważany za nagłe zdarzenie urologiczne

Priapizm jest uważany za nagłe zdarzenie urologiczne, które lekarze muszą natychmiast leczyć. W przeciwnym razie istnieje ryzyko trwałego uszkodzenia tkanki erekcji. Są one jednak niezbędne do uzyskania erekcji. Bez szybkiego leczenia erekcja nie jest już później możliwa i istnieje ryzyko wystąpienia trwałych zaburzeń erekcji. Kolokwialnie stan ten często nazywany jest również impotencją. Istnieją dwa rodzaje priapizmu, które rozwijają się w różny sposób i każdy z nich ma inne przyczyny: Typ niskoprzepływowy ("Niedrig-Fluss-Typ"): Krew nie może już wypłynąć z tkanki erekcyjnej i staje się zatkana. Ten rodzaj priapizmu można zauważyć po tym, że penis jest stwardniały przez co najmniej dwie godziny - i to bez tego, że mężczyzna jest pobudzony seksualnie, a nawet odczuwa przyjemność. Wręcz przeciwnie: typ o niskim przepływie jest bardzo bolesny. Ten wariant trwałej erekcji jest najczęstszy. Typ wysokoprzepływowy ("Hoch-Fluss-Typ"): W tym przypadku krew w sposób niekontrolowany przepływa z tętnic do tkanki erekcyjnej. Penis jest raczej miękki i elastyczny, a mężczyźni nie odczuwają lub prawie nie odczuwają bólu. Typ wysokoprzepływowy jest znacznie rzadszy. Przyczynami priapizmu mogą być bardzo różne choroby, na przykład krwi, naczyń lub nerwów. Ponadto niektóre leki mogą wywołać priapizm, np. leki na zaburzenia erekcji, depresję lub wysokie ciśnienie krwi. Typ wysokoprzepływowy jest często spowodowany urazem narządów płciowych lub krocza. Leczenie trwałej erekcji (typu low-flow) ma na celu jak najszybsze przywrócenie odpływu krwi z tkanki erekcyjnej i spowodowanie, że prącie przestanie być wiotkie. Lekarze odsysają zastałą krew i stosują leki obkurczające naczynia krwionośne. Jeśli żadna z tych metod nie pomaga, konieczny jest dodatkowy zabieg mający na celu ewakuację zatłoczonej krwi z ciał jamistych. W typie wysokoprzepływowym priapizm często ustępuje samoistnie bez leczenia.

Czynniki ryzyka zaburzeń erekcji to przede wszystkim problemy psychologiczne

Czynniki ryzyka zaburzeń erekcji to przede wszystkim problemy psychologiczne, takie jak depresja, brak poczucia bezpieczeństwa, lęk przed porażką, tłumiony homoseksualizm czy nadmierny stres w życiu codziennym lub w pracy. Palenie tytoniu i spożywanie alkoholu należą do czynników ryzyka, podobnie jak stosowanie leków na nadciśnienie, leków obniżających poziom lipidów we krwi, leków hamujących wytwarzanie kwasu żołądkowego i leków przeciwzapalnych. Niezdrowa dieta, w której jest bardzo dużo tłuszczu, również może mieć negatywny wpływ na potencję, ponieważ sprzyja zwapnieniu naczyń krwionośnych. Podobnie zwiększone ryzyko mają osoby, które cierpią na cukrzycę lub choroby układu krążenia. Zaburzenia równowagi hormonalnej, operacje w obrębie miednicy i postępujący wiek również zwiększają ryzyko. Diagnoza rozpoczyna się od szczegółowej rozmowy lekarza z pacjentem, czyli wywiadu medycznego. Podczas tej rozmowy lekarz zada Ci wiele osobistych pytań, w tym o Twoje życie seksualne. Jest to konieczne, aby lekarz mógł znaleźć możliwe przyczyny. W niektórych przypadkach do tej rozmowy zapraszany jest również partner pacjenta. Lekarz zapyta również o wszelkie przyjmowane leki, ponieważ niektóre leki mogą sprzyjać impotencji. Po konsultacji przeprowadzane jest badanie jąder i prącia. Aby jednoznacznie określić przyczynę, lekarze zalecają wykonanie badania przez odbytnicę. Dzięki temu lekarz może stwierdzić, czy prostata jest powiększona. Najlepiej, jeśli podczas badania pacjent jest nagi. Dzięki temu może on zbadać inne czynniki, takie jak otyłość, powiększone piersi, owłosienie narządów płciowych, zwężenie napletka, wielkość i jędrność jąder, żylaki lub stwardnienia w okolicy wątroby, pachwiny lub na trzonie penisa. Lekarz sprawdzi również ciśnienie krwi, puls i mocz. Pobierze również krew, aby określić Twój status hormonalny i poszukać oznak chorób, takich jak cukrzyca lub choroby układu krążenia, które mogą prowadzić do zaburzeń erekcji. Lekarz stawia wiarygodną diagnozę impotencji, badając naczynia prącia za pomocą podwójnej sonografii, czyli testu SKAT. W tym celu lekarz wstrzykuje lek wywołujący erekcję w tkankę erekcyjną, dzięki czemu może zbadać naczynia penisa za pomocą ultradźwięków. W ten sposób lekarz może stwierdzić, czy istnieje przyczyna organiczna.