Osteoporoza może być również leczona specjalnymi lekami

Dla osób, które już mają osteoporozę, ważne jest również regularne ćwiczenie oraz przyjmowanie odpowiedniej ilości wapnia i witaminy D. Osteoporoza może być również leczona specjalnymi lekami, które mają spowalniać utratę kości lub sprzyjać ich tworzeniu. Zwykle stosuje się tak zwane bisfosfoniany. Leczenie lekami ma sens, jeśli doszło już do złamań kości lub jeśli ryzyko złamań kości jest wysokie: na przykład, jeśli gęstość kości jest bardzo niska lub jeśli występują łącznie różne czynniki ryzyka złamań kości. Jeśli zdecydujesz się na przyjmowanie leków, zwykle zaleca się, abyś przyjmował je przez kilka lat. Szczególnie w przypadku osób z tylko nieznacznie zwiększonym ryzykiem złamań kości lub tylko nieznacznie zmniejszoną gęstością kości (osteopenia) warto dobrze rozważyć zalety i wady leczenia lekami. Preparaty hormonalne, takie jak te stosowane w leczeniu objawów menopauzy, mogą zmniejszać ryzyko złamań związanych z osteoporozą, jeśli są przyjmowane przez dłuższy czas. Jednak długotrwałe leczenie hormonalne w trakcie lub po menopauzie zwiększa ryzyko wystąpienia chorób układu krążenia i raka piersi. Dlatego leczenie to jest obecnie zalecane w osteoporozie tylko w wyjątkowych przypadkach. Tutaj również warto dokładnie rozważyć ewentualne korzyści i skutki uboczne. W leczeniu złamań trzonów kręgów spowodowanych osteoporozą proponuje się czasem tzw. wertebroplastykę. Polega to na wstrzyknięciu do trzonów kręgów sztucznego cementu kostnego, który następnie twardnieje. Jednak rozstrzygające badania wykazały, że leczenie to nie łagodzi objawów lepiej niż leczenie pozorowane. Mogą jednak wystąpić skutki uboczne. Dziś nie zaleca się więc tego zabiegu. Nie udowodniono również, że kifoplastyka - inny zabieg stabilizujący złamania trzonów kręgów - łagodzi objawy.

Specjaliści przyjrzą się także możliwym przyczynom spadku wydajności mózgu

Specjaliści przyjrzą się także innym możliwym przyczynom spadku wydajności mózgu. Należą do nich guzy mózgu, zawały mózgu, zapalenia naczyń mózgowych i urazy czaszkowo-mózgowe. Whiplash i urazy kręgosłupa szyjnego mogą też czasem powodować przewlekłe problemy z koncentracją i pamięcią. Jeśli mózg otrzymuje zbyt mało tlenu w krótkim czasie, na przykład w przypadku zatrzymania akcji serca, stanów wstrząsowych, zadławienia lub wypadków podczas kąpieli, możliwe jest przewlekłe uszkodzenie z problemami z pamięcią, w zależności od czasu trwania i zakresu deprywacji tlenowej. Po napadzie padaczkowym zwykle występuje luka w pamięci na czas trwania napadu. Ciężka padaczka z częstymi napadami może również trwale ograniczyć pamięć i sprawność umysłową. Choroby zapalne ośrodkowego układu nerwowego, takie jak stwardnienie rozsiane, mogą w miarę postępu prowadzić do zaburzeń pamięci. Inne choroby mózgu, które wpływają na zdolność myślenia to choroba Parkinsona, choroba ciał Lewy'ego czy choroba Huntingtona. W przebiegu ciężkiego alkoholizmu i wyraźnych niedoborów, np. niedoboru witaminy B1, lub anoreksji, może rozwinąć się zespół Wernicke-Korsakowa. Osoby dotknięte tym problemem mają wówczas trudności z uczeniem się nowych informacji i ich niezawodnym przechowywaniem. Typowa jest również konfabulacja, czyli opowiadanie wymyślonych doświadczeń i historii, które nie pasują do tematu rozmowy. Do tego dochodzą problemy z orientacją i różne zaburzenia nerwowe, zwłaszcza w stopach i nogach.